Εξοικείωση με την Κοινωνία

Κάθε άνθρωπος, πού ζει στη Γη, δημιουργεί για   τον εαυτό του ανάγκες. Για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες αυ­τές εμφανίζονται για τον εαυτό   του   καθήκοντα, για  την εκπλήρωση των οποίων αποκτά ικανότητες, που τις ανταλλάσσει με τους συνανθρώπους του προς όφελος των αναγκών του. 

Έτσι ισοσκελίζεται —όρος απαραίτητος— η προσφορά και η ζήτηση του σαν   μέλους   μιας  κοινωνίας,   απ' την οποία θα παίρνει κανείς τόσα, όσα ανάλογα   έχει   προ­σφέρει. Τότε μόνο δεν θα υπάρχει πια ή αδικία.

Η απόσταση, η διαδρομή απ' τη σημερινή κοινωνία ως την ιδεατή είναι μεγάλη. Τόσο στους στόχους, όσο και στα πρότυπα και τα ιδανικά, άλλα και τη σύνθεση απέχει η σημερινή κοινωνία, από εκείνη, πού οφείλει να είναι. Έτσι δυο δρόμοι ανοίγονται στον άνθρωπο:

 ·      Ή αγωνίζεται για να την επαναφέρει στη σωστή πο­ρεία του Δικαίου, του Αληθινού και του Φυσικού και αγω­νίζεται συνεχώς κάθε μέρα, κάθε στιγμή, πληγώνεται απ' τη συγκεντρωμένη δύναμη του άδικου και πάλι σηκώ­νεται και συνεχίζει τον αγώνα, ως το τέλος της ζωής του.

·         Ή κρατάει σφιχτά το Φως της δάδας του και το προφυ­λάγει απ' τους αέρηδες του Αίολου, που δεν το αφήνουν να γυρίσει στη πατρίδα του Μεγάλου Φωτός· κρατάει λοιπόν τη δική του λαμπάδα, για να την παραδώσει σε κάποιον άλ­λο δαδούχο, ώστε να διατηρηθεί και να φωτίσει κάποτε τους πολλούς, όταν ή περίοδος του σκότους περάσει.

Ο πρώτος πολεμάει ν' ανέβει και να ανεβάσει κι άλ­λους στο λόφο της μεταμορφώσεως αντίθετα προς το συρφετό, τον όχλο, που κυλάει προς τα κάτω. 

Ο άλλος ξεγλιστρά ανάμεσα τους   αθόρυβα με τις παλάμες τυλιγμένες γύρο απ' τη  φλόγα  της  λαμπάδας  και  κοιτάζει   μόνο   το Φως βάζει τον εαυτό του τοίχο στους αέρηδες και προχω­ράει να φτάσει στις γενιές του μέλλοντος, που περιμένουν το «δεΰτε λάβετε φως», να ανάψουν τα δικά τους κεριά, για ν' αστραποβολήσει μέσα στη νύχτα των αιώνων μας η ανάσταση της ανθρωπότητας.