Ούτις, ''Οδύσσεια''

«‘δός μοι ἔτι πρόφρων, καί μοι τεὸν οὔνομα εἰπὲ αὐτίκα νῦν, ἵνα τοι δῶ ξείνιον, ᾧ κε σὺ χαίρῃς: καὶ γὰρ Κυκλώπεσσι φέρει ζείδωρος ἄρουρα οἶνον ἐριστάφυλον, καί σφιν Διὸς ὄμβρος ἀέξει: ἀλλὰ τόδ᾿ ἀμβροσίης καὶ νέκταρός ἐστιν ἀπορρώξ.’	,, Αν με αγαπάς, ακόμα δώσε μου, και πες μου τ᾿ ονομά σου, μα τώρα ευτύς, και συ χαρούμενος το δώρο σου να πάρεις. Πλούσια είναι η γη μας, και στους Κύκλωπες απ᾿ τις βροχές του Δία δίνουν κρασί τα μεγαλόρωγα στ᾿ αμπέλια μας σταφύλια' μα ένα κρασί σαν τούτο, αθάνατο, μόνο οι θεοί το πίνουν!"
360	«ὣς φάτ᾿, ἀτάρ οἱ αὖτις ἐγὼ πόρον αἴθοπα οἶνον. τρὶς μὲν ἔδωκα φέρων, τρὶς δ᾿ ἔκπιεν ἀφραδίῃσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ Κύκλωπα περὶ φρένας ἤλυθεν οἶνος, καὶ τότε δή μιν ἔπεσσι προσηύδων μειλιχίοισι: «Κύκλωψ, εἰρωτᾷς μ᾿ ὄνομα κλυτόν, αὐτὰρ ἐγώ τοι	Eίπε, κι εγώ από το φλογόμαυρο κρασί ξανακερνούσα᾿ τρεις φορές του 'δωκα, τρεις το άδειασε κι ο ανέμυαλος ως κάτω. Σαν είδα το κρασί στου Κύκλωπα τα φρένα να 'χει ανέβει, γλυκομιλώντας του αποκρίθηκα κι αυτά του συντυχαίνω: ,, Το ξακουστό γυρεύεις, Κύκλωπα, να μάθεις όνομα μου·
365	ἐξερέω: σὺ δέ μοι δὸς ξείνιον, ὥς περ ὑπέστης. Οὖτις ἐμοί γ᾿ ὄνομα: Οὖτιν δέ με κικλήσκουσι μήτηρ ἠδὲ πατὴρ ἠδ᾿ ἄλλοι πάντες ἑταῖροι.’ «ὣς ἐφάμην, ὁ δέ μ᾿ αὐτίκ᾿ ἀμείβετο νηλέι θυμῷ: «Οὖτιν ἐγὼ πύματον ἔδομαι μετὰ οἷς ἑτάροισιν,	θα το 'χεις, μα και συ που 'ταξες να μου χαρίσεις δώρο! Κανένας τ᾿ όνομά μου, κι όλοι τους Κανένα με φωνάζουν, κι η μάνα μου μαθές κι ο κύρης μου κι οι επίλοιποι σύντροφοι.» Είπα, κι εκείνος με ανελέημονη καρδιά μου απηλογήθη: ,, Θ᾿ αφήσω τον Κανένα ολόστερνο να φάω᾿ πιο πριν τους άλλους
370	τοὺς δ᾿ ἄλλους πρόσθεν: τὸ δέ τοι ξεινήιον ἔσται. «ἦ καὶ ἀνακλινθεὶς πέσεν ὕπτιος, αὐτὰρ ἔπειτα κεῖτ᾿ ἀποδοχμώσας παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνος ᾕρει πανδαμάτωρ: φάρυγος δ᾿ ἐξέσσυτο οἶνος ψωμοί τ᾿ ἀνδρόμεοι: ὁ δ᾿ ἐρεύγετο οἰνοβαρείων.	θα φάω συντρόφους του· το δώρο μου για σένα ετούτο θα 'ναι!» Αυτά είπε, κι έγειρε τ᾿ ανάσκελα, και βρέθη ξαπλωμένος με το χοντρό του σβέρκο ανάζερβα, και βούλιαξε στον ύπνο τον παντοδαμαστή᾿ κι ανάβλυζαν κρασί και βούκες σάρκες ανθρωπινές απ᾿ το λαρύγγι του, και ξέρναε μεθυσμένος.
375	καὶ τότ᾿ ἐγὼ τὸν μοχλὸν ὑπὸ σποδοῦ ἤλασα πολλῆς, ἧος θερμαίνοιτο: ἔπεσσι δὲ πάντας ἑταίρους θάρσυνον, μή τίς μοι ὑποδείσας ἀναδύη. ἀλλ᾿ ὅτε δὴ τάχ᾿ ὁ μοχλὸς ἐλάινος ἐν πυρὶ μέλλεν ἅψεσθαι, χλωρός περ ἐών, διεφαίνετο δ᾿ αἰνῶς,	Μεμιάς εγώ βαθιά παράχωσα στη θράκα το παλούκι, ως να πυρώσει μόνο, κι έδινα μιλώντας στους συντρόφους κουράγιο, μήπως απ᾿ το φόβο του κανείς αναγυρίσει. Σαν ήρθεν η ώρα πια το ελίτικο παλούκι να κορώσει, χλωρό κι ας ήταν, και κοκκίνιζε σαν κάρβουνο αναμμένο,

Μια «πράσινη» ισορροπία του τρόμου

Eξαρχής στο ντοκιμαντέρ του Εξάντα «Πουλώντας αέρα» (ΝΕΤ) επισημαίνεται το αυτονόητο, δηλαδή ότι ο αέρας είναι «κάτι» που δεν μπορείς να δεις, να αγγίξεις, να μυρίσεις. 

Όμως, αυτό το κάτι έχει τιμή, αγοράζεται και πουλιέται στα διεθνή χρηματιστήρια.

Η «Αγορά του Άνθρακα» (για την ακρίβεια, του διοξειδίου του άνθρακα) αναπτύσσεται ραγδαία: από 400 εκατ. δολάρια (2004) έφτασε τα 127 δισ. (2009) και ίσως το 2020 να αγγίξει τα 3 τρισ. Ο μηχανισμός αυτός προβλέπεται από το Πρωτόκολλο του Κιότο, ώστε να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, μια που το διοξείδιο του άνθρακα είναι ένα από τα αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Η ταινία εξηγεί αναλυτικά τη διαδικασία των «αερο-πωλήσεων». Μια ρυπογόνος βιομηχανία σε μια ανεπτυγμένη χώρα αγοράζει δασικές εκτάσεις στον Τρίτο Κόσμο, δηλαδή αγοράζει «πίστωση ρύπανσης», αποκτά το δικαίωμα να συνεχίσει να ρυπαίνει. 

Τα προστατευόμενα δέντρα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, δεσμεύουν το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας κι έτσι «ανακατεύεται η τράπουλα». Μολύνω εδώ, χαρίζω οξυγόνο εκεί, ενώ όλα είναι μετρήσιμα, όλα μεταφράζονται σε «μονάδες διοξειδίου του άνθρακα», που έχουν χρηματιστηριακή αξία.

Ο Εξάντας ταξίδεψε στη Δυτική Βιρτζίνια, στα Απαλάχια όρη, όπου βρίσκονται τα ορυχεία εξόρυξης λιθάνθρακα της American Electric Power, ενός γίγαντα στον τομέα της ενέργειας, καθώς και στην αγορασμένη ζούγκλα του δάσους του Ατλαντικού στη Βραζιλία. Εδώ τα δέντρα, που φέρουν ταμπέλα και αριθμό, είναι ιδιοκτησία της ίδιας εταιρείας.

Οι ιθαγενείς κάτοικοι δεν μπορούν να κόψουν ούτε ένα κλαρί για να χτίσουν την καλύβα τους ή για να ανάψουν φωτιά και να μαγειρέψουν, να κυνηγήσουν, να ψαρέψουν στο ποτάμι, όπως έκαναν εδώ και αιώνες, δεν έχουν πρόσβαση στους φυσικούς πόρους στην ίδια τους τη γη. 

Η Forca Verde, η ιδιωτική πράσινη αστυνομία, εισβάλλει στα σπίτια, επιβάλλει πρόστιμα, τρομοκρατεί. Ετσι, η μόνη λύση για τους χωρικούς που εξαθλιώνονται είναι να καταφύγουν στις παραγκουπόλεις των μεγάλων πόλεων.

«Προστατεύεται η βιοποικιλότητα σ’ ένα μέρος, καταστρέφεται σε ένα άλλο». Στα Απαλάχια το τοπίο είναι εφιαλτικό. Τα πουλιά έχουν χαθεί, ο καρκίνος θερίζει, ενώ την τελευταία επταετία 480 ανθρακωρύχοι έχουν χάσει τη ζωή τους στα ορυχεία της περιοχής («στην κοιλιά του κτήνους»). Δύο όψεις, η γκρίζα και η πράσινη, του ίδιου κερδοσκοπικού παιχνιδιού. Από τη μια υπάρχει δουλειά, αλλά δεν υπάρχει ζωή. Από την άλλη, το τοπίο είναι μαγευτικό, η βλάστηση οργιαστική, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. 

Πάντως, η πλανητική αγορά του άνθρακα ευημερεί.

Στο «Πωλείται ζωή» ο Εξάντας παρουσίασε την ιδιωτικοποίηση όλων των υδάτινων πόρων στη Χιλή. Στο «Πολύτιμο κύτταρο» αποκάλυψε το εμπόριο των βλαστοκυττάρων. Η τριλογία κλείνει με το εμπόριο του αέρα. 

Τι απομένει άραγε για να πουληθεί;

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

7 Νοεμβρίου 2009 - Η θυσία ενός άξιου στελέχους

Ως απάντηση στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης  παραθέτω μια αληθινή ιστορία ενός «μη παραγωγικού» στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Λαμβάνει δε ιδιαίτερη σημασία γιατί το ένδοξο τέλος του, έλαβε χώρα την 7^ην Νοεμβρίου 2009. Μία θυσία που ελάχιστα προβλήθηκε από τα ΜΜΕ της Αθήνας. Βλέπετε ως συνήθως τους απασχολούν άλλα θέματα life style και τεχνητών οξύνσεων στα τηλεπαράθυρα τους για να αυξήσουν την τηλεθέαση τους.

Έπεσε στο βωμό του καθήκοντος προς την πατρίδα κατά την παραλαβή του πολεμικού υλικού του λόχου του που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Προτίμησε να θυσιαστεί για να γλιτώσει τους στρατιώτες του. 

 

Δεν πέταξε την οπλοβομβίδα που είχε από μόνη της οπλίσει, αλλά την κράτησε στην αγκαλιά του δίνοντας σε τρία άλλα νεαρά παιδιά τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζονταν για να απομακρυνθούν από το φυλάκιο. Ο ίδιος σκέπασε με το σώμα του την οπλοβομβίδα που του προκάλεσε θανάσιμα τραύματα. 

 

Το περιστατικό αυτό συνέβη σε φυλάκιο της Λευκωσίας, απέναντι από τους εισβολείς. Ο 29χρονος αξιωματικός της ΣΣΕ έπεσε νεκρός ακρωτηριασμένος στα δυο χέρια και με ένα βαθύ τραύμα στην καρδιά.

Το όνομα αυτού Χαράλαμπος Χαραλάμπους Υπολοχαγός Πεζικού και θυσιάστηκε στην Κύπρο, την 7η Νοεμβρίου 2009. Είχε στα χέρια του τη μοιραία οπλοβομβίδα όταν ακούστηκε ένα παράξενο κλικ στο εσωτερικό του χωνιού της. Κάτι σαν να όπλισε ὁ πυροκροτητής και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ὁ δόκιμος Αντρέας Χριστοδούλου στα 4 με 5 δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μόλις πρόλαβε να του πει «μήπως και εκραγεί, κύριε λοχαγέ». Έκανε τρία βήματα προς τα πίσω μαζί με άλλους δύο στρατιώτες την ίδια στιγμή πού ο υπολοχαγός ίσως προσπαθούσε να κάνει κάτι. 

Σύμφωνα με ότι είπε στον πατέρα του ὁ νεαρός δόκιμος, είδε τον υπολοχαγό να παίρνει την οπλοβομβίδα κοντά στο στήθος του και να την κρύβει με τα χέρια και το σώμα του. Είχε καταλάβει ότι η έκρηξη θα ακολουθούσε την επόμενη στιγμή και θέλησε να σώσει τους άλλους. Ακολούθησε ἡ έκρηξη. Όταν  ο δόκιμος γύρισε μετά από λίγα δευτερόλεπτα πίσω βρήκε διαμελισμένο το λοχαγό του σε μία λίμνη αίματος, πεσμένο μπρούμυτα. Είδε ότι ήταν νεκρός.

Ένας συνάδελφος του έγραψε: Αισθάνομαι υπερηφάνεια για αυτό που έκανες! Όμως η υπερηφάνεια δεν είναι εδώ να μου μιλήσει και να με αγκαλιάσει κάθε φορά μου νομίζω ότι σε βλέπω στο δρόμο, που ακούω βήματα και νομίζω πως ήρθες, που νομίζω ότι ακούω τη φωνή σου. Εσύ ξέρεις ποιο άτομο είμαι, δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Μου λείπει η παρουσία σου! Να έρχεσαι να τα λέμε όποτε μπορείς! Καλή αντάμωση!!

   Ένα λαμπρό παλικάρι, ένας εξαίρετος αξιωματικός απόφοιτος της Στρατιωτικής  Σχολής Ευελπίδων έχασε τη ζωή του και άφησε ασήκωτο πόνο στην οικογένεια του και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης τον αποκαλεί αντιπαραγωγικό. Και τα ΜΜΕ «μούγκα στη στρούγγα». Άραγε πόσοι από μας θα κάναμε το ίδιο που έκανε ο ηρωικός υπολοχαγός; 

Πόσοι θα σφίγγαμε πάνω μας την οπλοβομβίδα για να γλιτώσουν οι υπόλοιποι;

 Του Απόστολου Παπαπαρίση

ΓΝΩΜΙΚΑ ΑΡΚΑΣ

Ο Αρκάς δε χρειάζεται συστάσεις. Παρακάτω παρουσιάζονται μερικές από τις πιο διάσημες ατάκες του που χαρίζουν άφθονο γέλιο αλλά ταυτόχρονα λένε και μεγάλες αλήθειες. 

1. Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα!

 

2. Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες ανάπαυσης.

 

3. Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός!

 

4. Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό.

 

5. Αυτοί που κάνουν πως ξέρουν τα πάντα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.

 

6. Το καλύτερο φάρμακο για το βήχα είναι η φασολάδα. μετά θα φοβάσαι να βήξεις!

 

7. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.

 

8. Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.

 

9. Τη γυναίκα μου πάνω από όλα. Όλες τις άλλες από κάτω.
 

10. Μεγαλοφυΐα είναι κάποιος που σε μια παραλία γυμνιστών μπορεί να θυμάται φάτσες.

 

11. Ακόμα και μια κοινωνία ηλιθίων είναι ταξική. Έτσι ένας ηλίθιος πλούσιος είναι απλά πλούσιος ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλά ηλίθιος.

 

12. Η τύχη χτυπάει την πόρτα σου μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή.

 

13. Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω από το κάπνισμα και το ποτό που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.

 

14. Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.

 

15. Κάντε οικονομία στο νερό: πλυθείτε μαζί με μια φίλη!!!

Η φωνή του Θεού μέσα στη συνείδηση του Σωκράτη

Ο Σωκράτης πίστευε χωρίς να έχει δει Τον Θεό. 

Ο Θεός δεν είναι ένας «παππούλης που κοιτάει από ψηλά».   Ο Θεός είναι μέσα μας.  Εμείς, που γνωρίσαμε τον Ιησού Χριστό, θα ζήσουμε την Ανάσταση της ευθύνης και της συνείδησης  ώστε να ακούμε την φωνή Του;

Ο  Σωκράτης  δεν  δίδασκε  όπως  ένας  δάσκαλος  αλλά  συζητούσε  ως  φιλόσοφος.  Φιλόσοφος;  Η  ιδιότητα  αυτή  είναι  σπάνια  ακόμη  και   σήμερα  που  η  ανθρώπινη  επιφάνεια  δείχνει  να  μην  έχει  χειραφετηθεί  ακόμη  από  τις  τέσσερις  παρωπίδες  της  αντίληψης: την  κατάκριση, τον εγωισμό, τη φιλαρχία  και  τη ματαιοδοξία.  

Ταυτόχρονα,  θεωρούσε  καθήκον  του  να  βοηθάει  το  συνομιλητή  και  συνάνθρωπο  να  «γεννήσει»  την  ορθή  γνώμη.   Κι  αυτό  είναι  επίσης  ακατανόητο  σήμερα,  αφού  όλοι  έχουν  την  έγνοια  τους  προσκολλημένη  στα  δικά  τους  προβλήματα.  

Ποιόν  ενδιαφέρει  σήμερα  η  αλήθεια  και  ποιος  χάνει  χρόνο  ανιδιοτελώς  για  να  βοηθήσει  τον  άλλον;   Ο αλτρουισμός ήταν ένα από τα στοιχεία που διέκριναν   τον Ιησού Χριστό.  Επίσης, σε αυτό το ύψιστο φρόνημα, τον αλτρουισμό, ασκήθηκαν  οι  Απόστολοί  του  και  οι  Άγιοι.   Δυστυχώς όμως, όλοι  θανατώθηκαν  άδικα,  αλλά  και  τελικά  θεωρούνται  αινιγματικά  πρόσωπα. 

 

Ο  Σωκράτης  είχε  τον ίδιο έξοχο ψυχικό κόσμο.  Ενδιαφέρονταν να  βοηθήσει  την  κοινωνία  με  μια  ταπεινή  προσωπική  προσφορά.  Μεριμνούσε  για  τους  άλλους,  στο να βελτιώσουν την κρίση και να καλλιεργήσουν την λογική τους.   Έλεγε  ότι  η  αληθινή  γνώση  έρχεται  από  μέσα  μας.   Έτσι,  όταν  ο άνθρωπος  «μαθαίνει»,  τότε βάζει  το  μυαλό  του  να  δουλέψει και ενεργοποιεί τη  δυναμική  δυνατότητα  που  έχει  η  ανθρώπινη  εσωστρέφεια. 

Με  τη  «σωκρατική  ειρωνεία»  δήλωνε  την  άγνοιά  του,  και  με  ερωτήσεις  εκμαίευε  την  κρίση  του  συνομιλητή  του.  Ύστερα,  ανάλογα  με  την  ψυχική  ποιότητα  του  συνομιλητή,  άλλους  τους  βοηθούσε  πνευματικά  και  άλλους  τους  εξέθετε  σε  δημόσια  γελοιοποίηση. 

 

Γιατί  τα  έκανε  όλα  αυτά;  Δεν  διακατέχονταν  από  τον  παρορμητισμό  της  αδιακρισίας.  Ούτε  από  εγωκεντρική  αργολογία.  Ούτε  είχε, αυτό  που  λέμε  σήμερα,  «συμφέρον». 

Ο  Σωκράτης  δεν  ρωτούσε  από  περιέργεια,  ούτε  για  να  βασανίζει  τους  ανθρώπους.  Ομολογούσε όμως ότι,  άκουγε  μέσα  του  μια  φωνή  κάποιου  θεού.  Άκουγε κάποιο  «δαιμόνιο»  να  του  υπαγορεύει  τι  θα  κάνει  και  ύστερα  τι  θα  πει. 

Διαφωνούσε,  για  παράδειγμα,  με  τη  θανατική  ποινή,  αρνιόταν  να  καταδώσει  τους  πολιτικούς  του  αντιπάλους.   

Όποιος  ξέρει  το  σωστό  και  το  δίκαιο,  αυτός  δεν  θα  πράξει  το  κακό  και  το  άδικο, έλεγε.  Με  τη  γνώση  και  την  κρίση  μπορούμε  να  φτιάχνουμε  σωστούς  ανθρώπους.   Έτσι  αλλάζει  η  κοινωνία  και  μαζί  και  ο  κόσμος.  

Όταν  κάνουμε  το κακό,  αυτό  συμβαίνει  επειδή  η  άγνοια  έγινε  επανάληψη.  Επειδή  δεν  γνωρίζουμε  ποιο  είναι  το  καλό.  Η  διάκριση  του καλού από το κακό  δεν  είναι  επίκτητη   αλλά  έμφυτη  και  την  έχει  ο  άνθρωπος  εκ  γενετής  μέσα  στη  λογική του.  

Από  την  άλλη,  δεν  μπορεί  κάποιος  να  ζήσει  ευτυχισμένος  όταν πράττει  ενάντια  στις  πεποιθήσεις  του.  Κι  όποιος  καταλάβει αυτόν τον δρόμο που πρέπει  να  ακολουθήσει  διότι  εκεί  νιώθει  λιγότερο  δυστυχισμένος,  δεν  αργεί  να  τον  επιλέξει  ακόμη  κι  αν  δεν  μπορεί  να  διαλέξει  τίποτε  χωρίς  να  προσπαθήσει.  

 

Οι  λάθος  συμπεριφορές  γίνονται  από  άγνοια.  Αυτό  το  απλό  είναι  ακατανόητο  να  εφαρμοστεί.   Συζητάς  όπως  ένας  ψυχολόγος  και  βρίσκεις  άμεσους  τρόπους  να  συγκεντρώσεις   τη  «ρέουσα»  σκέψη  του  συνομιλητή  στο  σημείο  όπου  υπάρχει  η  αλυσίδα  και  ο  κόμπος  του προβλήματός του.  Η  σοφία  του  Σωκράτη  μπορούσε  να  διακρίνει  με  τη  σκέψη  και  το  συναίσθημα  της  κοινωνικής  ευθύνης.   

Βέβαια,  η  πίστη  του  στην  ανθρώπινη  λογική  μας  επιτρέπει  να  τον  κατατάξουμε  στους  ορθολογιστές, αλλά ούτε ένιωθε την επικίνδυνη βεβαιότητα που διακατέχει τους αλαζόνες, ούτε  την αδιαφορία στην ποιότητα  που διακατέχει τους ματαιόδοξους.  Αυτός είχε, θα λέγαμε, έναν ορθολογισμό καθαρό και απαλλαγμένο από καιροσκοπισμούς. 

Αυτό το σπάνιο είδος του ορθολογισμού, είναι σημαντικό.  Είναι το ακρογωνιαίο  θεμέλιο για  τον  συνεχή  αγώνα  του  ανθρώπου  για  την ορθή γνώση.  Το  θεμέλιο δεν μπορεί  να είναι  άλλο  από την  ανθρώπινη  λογική,  την  ανθρώπινη  διάνοια.  Ο  Ιησούς  αργότερα  θα υποδείξει στην λογική αυτή, την αγάπη προς τον  συνάνθρωπο  -με  ό,τι  αδυναμίες  έχουν  οι  δυνατότητες  του συνανθρώπου. Επίσης, θα υποδείξει και  την αυτοσυγκέντρωση  της  διάνοιάς  μας  στη  φωνή  Του  Θεού  που ακούμε μέσα μας. 

 

Η  Σωκρατική  Εποχή  αποτέλεσε  τη  φωτοδόχο  για  τις  επόμενες.  Πρότεινε  στην  ανθρωπότητα  την  αφύπνιση  των  συνειδήσεων  και  τη  διάκριση  της  δικαιοσύνης.  Βέβαια,  όπως  και  σήμερα,  όλα  τα  κοσμικά  άτομα  επαναλαμβάνουν  συχνά  τα  ίδια  εύηχα  λόγια,  τα  οποία  ομολογουμένως  στην  πράξη  ελάχιστοι  τα  εννοούν.  Όμως  ο  Σωκράτης  θανατώθηκε  τελικά,  επιμένοντας  με  πάθος  στις  απόψεις  αυτές  της  δικαιοσύνης. 

 

Κατηγορήθηκε  άδικα  ότι  «διαφθείρει  τους  νέους»  και  ότι  «ασεβεί  προς  τους  θεούς».   Στην  απολογία  του  διαβεβαίωσε  ότι  είχε  ενεργήσει  με  μοναδικό  γνώμονα  το  καλό  της  πατρίδας.  Δυστυχώς  ή  ευτυχώς,  μόνον  η  εξουσία  δεν  τον  πίστεψε!  Έτσι,  καταδικάστηκε  και  μάλιστα  σε  θάνατο.  Θα  μπορούσε  να  ζητήσει  χάρη,  να  φύγει  από  την  Αθήνα.   Γιατί  δεν  το  έκανε;   Διότι  αν  το  έκανε,  δεν  θα  ήταν  ο  Σωκράτης.

Το ίδιο κι ο Ιησούς Χριστός, μπορούσε είτε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν τον έκριναν άδικα, είτε να ζητήσει χάρη, αλλά δεν το έκανε.  Και οι δύο - ενώ τολμούσαν να αμφισβητήσουν δημόσια τις αρχές, τους θεσμούς, τις εξουσίες και τα πρόσωπα που δρούσαν παραβατικά, εντούτοις τον εαυτό τους δεν τον υπεράσπισαν.   

Αυτό είναι το αλτρουιστικό γνώρισμα των αυθεντικών φιλοσόφων.  Ότι θεωρούν τη συνείδησή τους και την αλήθεια, σημαντικότερες από τη ζωή  τους.

Μαρία  Παπαδοπούλου

  antibaro  Fri, 09/04/2010