J.P. Morgan

Ακούμε το τελευταίο καιρό για την υπόθεση των «τοξικών» ομολόγων και την τράπεζα η οποία τα αγόρασε, δηλαδή την J.P Morgan.

Η ιστορία του τραπεζικού αυτού γίγαντα ξεκίνησε από τον John Pierpont Morgan (1837-1913) γιό του Junius S. Morgan, που ήταν, όπως και ο γιός του αργότερα, ένας πράκτορας του οίκου των Rothscild.
Ο John Pierpont Morgan το 1912 ήταν ο μεγαλύτερος "Αμερικανός" χρηματοδότης έργων και ήλεγχε 50.000 μίλια σιδηροδρομικών γραμμών.
Ήταν αυτός που οργάνωσε την εταιρεία χάλυβα των ΗΠΑ και είχε στενές σχέσεις με τον Rockefeller. Το 1896, ως ο "δυνατότερος" τραπεζίτης του κόσμου, είχε υπό τον έλεχγό του τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου και μαζί με τον Rockefeller, που ήλεγχε τα πετρέλαια, αποτελούσαν τους δυνατότερους (μαζί με τους Rothschild πάντα) χρηματοδότες όλων των έργων.
Θέλησαν να ενώσουν κατά κάποιο τρόπο τις δυνάμεις τους σε μια κεντρική τράπεζα (FEDERAL RESERVE) με σκοπό την ενδυνάμωση των αυτοκρατοριών τους.
Είναι γνωστό ότι μέσω των τραπεζών ήλεγχαν (και ελέγχουν) το δημόσιο χρήμα των ΗΠΑ.

Μαζί με άλλους τραπεζίτες τοποθέτησαν ανθρώπους τους σε κυβερνήσεις της Ευρώπης και ενίσχυσαν το Μουσολίνι με 100 εκατ. δολάρια την κρισιμότερη στιγμή, το 1926.
Χρηματοδότησαν επίσης, μέσω του Μπολσεβίκου τραπεζίτη Olof Aschberg,τους Μπολσεβίκους ενώ με τους μεγαλύτερους τραπεζίτες της Wall Street χρηματοδότησαν και έδωσαν βοήθεια (Standar Oil) στον Αδόλφο Χίτλερ.
Είναι μια από τις τέσσερις οικογένειες (Morgans, Du Ponts, Rothschilds and Rockefellers), οι οποίοι προωθούν συστηματικά τη Νέα Τάξη Πραγμάτων από τις αρχές του 20ου αιώνα.

O John Pierpont Morgan πίστευε ότι, «τα ανώτατα στελέχη δεν θα έπρεπε να έχουν αποδοχές είκοσι φορές μεγαλύτερες από τον μέσο μισθό, ειδάλλως θα υπονομευόταν το ηθικό της επιχείρησης».
Αν με κάποιο τρόπο ο J.P Morgan επέστρεφε στις μέρες μας, μάλλον έκπληκτος θα μάθαινε ότι, το 2007 στη Γαλλία, οι διοικητές των εταιρειών του CAC 40, αποκόμισαν κατά μέσο όρο περί τους 2,75 αιώνες ελάχιστους μισθούς, ότι στην πατρίδα του την ίδια χρονιά, οι αποδοχές των διοικητών των μεγαλύτερων εταιρειών ήταν κατά μέσο όρο 10,5 εκατ. δολάρια, ήτοι 344 φορές ο μέσος εργατικός μισθός.

Το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι, πώς η συγκεκριμένη τράπεζα με τέτοια ιστορία και βαθιές θεμελιακές «τραπεζικές αξίες», ήταν αυτή που προκάλεσε το ντόμινο της τραπεζικής και στη συνέχεια οικονομικής κρίσης σε διεθνές επίπεδο;

Ένας έμπειρος γνώστης της Γουόλ Στριτ έλεγε χαρακτηριστικά ότι: «Αν αφήσεις μια αγέλη εξαιρετικά έξυπνων ανθρώπων να εκδηλώσουν όλη τους την πλεονεξία, χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο ή φραγμό, είναι βέβαιο ότι θα φτάσεις στην κρίση». Και πράγματι πίσω από την οικονομική κρίση κρύβεται η απλή, καθαρή ανθρώπινη πλεονεξία.

Αυτό όμως είναι κατά τη γνώμη μου το δεύτερο επίπεδο. Στο πρώτο επίπεδο πρέπει να αναζητήσουμε το τέχνασμα. Μήπως «οι λύκοι» θυσίασαν έναν δικό τους, τον απρόσεκτο πρώην υπάλληλό τους για να επιβιώσει η αγέλη; Με αυτό τον τρόπο προκλήθηκε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση με στόχο την ανάσχεση της Κίνας και την ανακατανομή του πλούτου, σύμφωνα με το συμφέρον τους, αποκτώντας ξανά τον έλεγχο;

Η λύση του ζητήματος δεν είναι τόσο απλή, ελπίζω μόνον ότι δεν βιώνουμε ένα συλλογικό «dejavou» της ιστορικής περιόδου του μεσοπολέμου, με ακόμη καταστροφικότερα αποτελέσματα.