«Το λιοντάρι της Νεμέας»

ΑΘΛΟΣ 5ος  : Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα. Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επιτέθηκε από την άλλη, το πολέμησε με τα χέρια, χωρίς ρόπαλο και κατάφερε να το πνίξει.

Η θανάτωση του Λέοντος και η εκδορά του ήταν ο πρώτος Άθλος που ανατέθηκε στον Ηρακλή από τον Ευρυσθέα. Ο Λέων είχε πολύ σκληρό δέρμα, το οποίο δεν μπορούσε να τρυπηθεί από όπλο. Η Ηρακλής χρησιμοποίησε στην αρχή το τόξο και το σπαθί του, χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά πάλεψε ο ίδιος με γυμνά χέρια με το θηρίο και το έπνιξε. Στη συνέχεια προσπάθησε να το γδάρει, αλλά και αυτό στάθηκε αδύνατο. Η Θεά Αθηνά του συνέστησε να χρησιμοποιήσει τα δόντια του ίδιου του ζώου, όπως και έκανε ο Ηρακλής, καταφέρνοντας τελικά να του πάρει το δέρμα.

Ο ήρωας φόρεσε την «λεοντή» (δέρμα, τομάρι λέοντος) και πήγε στον Ευρυσθέα να του πει ότι εκτέλεσε την πρώτη αποστολή του. Μόλις τον είδε να μπαίνει ο Ευρυσθέας τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι επρόκειτο για το ίδιο το Λιοντάρι, και κρύφτηκε σε ένα πιθάρι. Ο Ηρακλής κράτησε την λεοντή και τη φορούσε πάντα στο εξής σαν πανοπλία.

Το νεκρό σώμα του Λέοντος μεταφέρθηκε από τους Θεούς στον ουρανό και σχημάτισε τον Αστερισμό του Λέοντα.

Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά τη πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. 

Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους. Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά. Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για τον ίδιον, αλλά και για την κοινωνία.

Όταν το ένστικτο της αυτοπροστασίας δρα ανεξέλεγκτα, ο άνθρωπος γίνεται απειλητικός για το περιβάλλον του. Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στη σπηλιά. Υπάρχει μία αντιστοιχία με τους φυσικούς μας αδένες στην αστρολογία και στο σημείο αυτό του ζωδιακού, ερχόμαστε να σκεφθούμε την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή. Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας.   

Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα. 

Όταν ο αδένας αυτός είναι σε πλήρη και κανονική λειτουργική δραστηριότητα, θα έχουμε μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη, ενεργό, αυτοελεγχόμενη και με έντονη νοητική δραστηριότητα και καρτερία.

Αυτή η υπόφυση έχει διπλή διαμόρφωση:

- σ’ έναν από τους λοβούς της, το μετωπικό ή πρόσθια υπόφυση, βρίσκεται η έδρα του κριτικού νου, της διανοητικότητας και

- στον άλλο, η οπίσθια υπόφυση, είναι η έδρα της συναισθηματικής, της φύσης της φαντασίας. 

Λέγεται επίσης ότι ο αδένας αυτός συντονίζει τους άλλους, ελέγχει την ανάπτυξη και είναι ουσιώδης για τη ζωή.

Όπου υπάρχει έλλειψη ανάπτυξης αυτού του αδένα, θα βρούμε συναισθηματική και νοητική ανεπάρκεια.

Πολλοί ενδοκρινολόγοι και ψυχολόγοι εκφράζονται σε παρόμοιες γραμμές.

Στο σπήλαιο αυτό ο λέων της αναπτυγμένης προσωπικότητας ή ατομικότητας έχει το άντρο του και εκεί πρέπει να νικήσει ο θεός Ήλιος, ο Ηρακλής.

Επί αιώνες οι Αιγύπτιοι και ειδικά οι Ινδοί γνωρίζουν τα chakras ή τα κέντρα δύναμης του αιθερικού σώματος. 

Με τον έλεγχο της υπόφυσης ο άνθρωπος επιτυγχάνει μία πλήρη και κανονική δράση, αποκτά μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι αυτοελεγχόμενη. Δεν επιτρέπει σε κάθε εγωκεντρική τάση να εκδηλωθεί.