Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ

 Αλχημεία: μία τόσο παρεξηγημένη και ιστορικά αδικημένη έννοια, που και σήμερα ακόμη, στην εποχή της κβαντικής Φυσικής επιστήμης, χρησιμοποιείται το ίδιο αδικημένα, εννοώντας κανείς με αυτήν -όταν τη χρησιμοποιεί στο λεξιλόγιό του- το ανακάτεμα ουσιών (υγρών και μη).

 

Η ιστορική προέλευση της Αλχημείας κατά μερικούς μελετητές θεωρείται αραβική απ’ όπου και μεταδόθηκε στη Δύση κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, όταν οι άραβες είχαν αποικήσει στην Ευρώπη. Όμως μία πιο ολοκληρωμένη έρευνα, που έγινε από αρκετούς, δείχνει ότι παρόμοιες γνώσεις και πεποιθήσεις με αυτές της Αλχημείας καθώς και η επιδίωξη του Μεγάλου Αλχημικού Έργου βρίσκονται σ’ όλο τον αρχαίο κόσμο με άλλο όνομα. 

Όπως εξηγεί ο Μιρσέα Ελιάντ, στο έργο του «Σιδηρουργοί και Αλχημιστές» η αλχημεία υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος σκέφτηκε να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο με τα χέρια του και να βοηθήσει τη φύση στην εξελικτική διαδικασία.

Το όνομα της καθ’ αυτό, περιέχει το αραβικό άρθρο AL και το αιγυπτιακό KEM, ΧΕΜΙ, ΚΟΥΜ,...,το αρχαϊκό όνομά της χώρας της Αιγύπτου, τη Χώρα του Μαύρου χώματος, ή καλύτερα η χώρα του κοκκινόμαυρου χώματος. Το κόκκινο της ερήμου χώμα και το μαύρο, το βρεγμένο από τα νερά του Νείλου, χώμα. Ως πρακτική -εφαρμοσμένη Τέχνη ταυτίστηκε με την Τέχνη της Γης της Αιγύπτου και εσωτερικά μέσα από τη Μυθολογία, (για κάποιους μελετητές) αυτή η μαύρη γη αναφέρεται, μυστικιστικά, στο σώμα του Όσιρη, καθώς και σε όλο το «Οσιρικό Δράμα». 

Ο Αλχημιστής λοιπόν θα παίξει τον ανάλογο ρόλο με αυτόν της Φύσης, επιτελώντας το Αλχημικό Μεγάλο Έργο, την κατασκευή της Φιλοσοφικής Λίθου (είδος καταλύτη) και μ’ αυτήν την μεταστοιχείωση των αγενών μετάλλων σε Ευγενή. 

Ο Αλχημιστής, όπως και η Φύση, δε δημιουργεί, δεν γεννά κάτι το νέο, απλά συνεργεί στο σκοπό της Ύπαρξης, την Εξέλιξη, τη μόνη οδό που οδηγεί προς το Θείο Αρχέτυπό της, που είναι και το αληθινό νόημα της Ζωής. Έτσι η Αλχημεία γίνεται μία Ιερή Μυστηριακή Τέχνη που συμβάλει στο μεγάλο μυστήριο του Γάμου, ενώνοντας με ιερά δεσμά τη Ζωή , το Θάνατο, τον Ουρανό, τη Γη. 

Η Αλχημεία είναι «παιδί» των Μεγάλων Μυστηρίων (της Ζωής χωρίς το Θάνατο) και σαν τέτοια η ηλικία της είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιστορική Αλχημεία. Μυημένους φιλοσόφους με γνώσεις Αλχημείας επίσης θα συναντήσουμε σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους.

Μόνον οι μυημένοι στα Μυστήρια εμφανίζονται με αυτές τις απόκρυφες -για τους αμύητους- γνώσεις, τις οποίες κατά πως φαίνεται, φύλαξαν καλά, με μία «Ερμητική» στεγανότητα και που δεν άφησαν να διαρρεύσει τίποτα προς τα έξω, από τη Σοφία του Ερμή, του φυσικού Ιδρυτή και εμπνευστή αυτής της Σοφίας, στον οποίο αποδίδονται 36.000 έργα, (πολλοί αλχημιστές υπέγραφαν τα έργα τους με αυτό το όνομα), μεταξύ των οποίων το πιο σημαντικό , ο Σμαράγδινος Πίνακας, ένα έργο μικρό σε μέγεθος, με αινιγματικές εντολές.  

Ένα κείμενο του 122 π.Χ., το Huai-nantzu επιβεβαιώνει την ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης από «ενστάλαξη μετάλλων». Το κείμενο μπορεί να είναι από την σχολή του Τσου-Γεν, πιθανού ιδρυτή της κινέζικης αλχημείας, σύγχρονος του Μένκιου. 

«Η αναζήτηση του «ελιξήριου» της αθανασίας, του «αθάνατου νερού», σχετίζεται με την αναζήτηση εκείνης της γης όπου ο θάνατος έχει νικηθεί για πάντα. Είναι τα νησιά των αθανάτων, των μακάρων, το Άβαλον. Η δυνατότητα του να φτάσει κανείς σε αυτή τη Γη, ισοδυναμούσε με το ν’ απελευθερωθεί από το ανθρώπινο δράμα, από τον κύκλο των επανενσαρκώσεων διαβαίνοντας τον ηρωικό δρόμο της νίκης του σκοτεινού δράκου, που οδηγεί στην αθανασία-μακαριότητα.