«Η εσωτερική ζωή είναι οι αληθινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πνευματική δύναμη είναι πιο σημαντική από τη σωματική δύναμη» (J. Owens, χρυσό μετάλλιο, Μόναχο 1936)
Στην αρχαία Ελλάδα όλες οι γιορτές ήταν ιερές. Μέσα από θεατρικές παραστάσεις, θυσίες, μουσική, ποίηση, χορό και αθλητικούς αγώνες, κάθε γιορτή γινόταν μια αναπαράσταση των μύθων της δημιουργίας, των κύκλων της ζωής και του θανάτου, μια κραυγή της ψυχής που επιθυμεί την επιστροφή στην πηγή της, και μια αναζήτηση του δρόμου που οδηγεί πίσω στην πατρίδα.
Οι γιορτές αναζωογονούσαν την κοινότητα, την πόλη ή τη χώρα, συνδέοντάς την με το Αόρατο, και σκοπός όλων αυτών ήταν η ανύψωση του πνεύματος των ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτές, μέσα από τη χαρά της λατρείας των θεών και των ηρώων, και την υπενθύμιση πως το σύμπαν βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς γιορτής, που εκφράζεται στην ομορφιά της φύσης και την αλλαγή των εποχών, στους αγώνες της ψυχής και τα κατορθώματα των ηρώων.
Η ζωή ήταν για τους αρχαίους Έλληνες ένα θέατρο, ένα δράμα και ένα παιχνίδι που ο καθένας έπρεπε να παίξει για να βρει την απάντηση στο ερώτημα της μοίρας και του πεπρωμένου του. Η μαγεία και το μυστήριο, τα ηρωικά κατορθώματα εξιστορημένα με τη συνοδεία μουσικής, ποίησης και χορού, όλα εκφραζόταν μέσα στο ευγενές παιχνίδι του πνεύματος που αγωνίζεται για την τιμή, την αξιοπρέπεια, την υπεροχή και το κάλλος.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η πιο μεγάλη γιορτή ολόκληρης της φυλής των Ελλήνων και υπερείχε όλων των άλλων γιορτών. Γι’ αυτό και κάθε διαφορά τους, κάθε μάχη σταματούσε για αρκετό χρονικό διάστημα πριν και μετά τη μεγάλη αυτή γιορτή, ενώ τους Ολυμπιονίκες δεχόταν η πόλη τους με τιμές ηρώων, γκρεμίζοντας μάλιστα και μέρος των τειχών για να περάσουν.
Υπάρχει μια εξωτερική και μια εσωτερική ιστορία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ανακαλύπτεται μέσα από τους μύθους, την ψυχολογία και την ποίηση σχετικά με το μεγάλο αυτό γεγονός.
Στην εσωτερική ιστορία μπορούμε να δούμε τη βαθύτερη αιτία της αρχέγονης παρόρμησής μας να παίξουμε, να αγωνιστούμε, να συναγωνιστούμε και να υπερέχουμε. Μόνο εκεί μπορούμε να δούμε την αιτία της ανάδυσης του θάρρους στον αθλητή, της συμπόνιας στον προπονητή-εκπαιδευτή, και την αγάπη των θεατών.
Οι μύθοι που περιβάλλουν την Ολυμπία εξαίρουν τη σημαντικότητα του τόπου, των αγώνων και των εορτών της, αλλά και την προσπάθεια των αθλητών της, και τη συνδέουν με την Ιδέα του Ιερού και του Θείου. Τους μύθους αυτούς ενίσχυαν πάντοτε με τις θρησκευτικές τελετές και την επιθυμία να ευχαριστήσουν τους θεούς με όλα όσα γινόταν στη διάρκεια των Αγώνων.
Ολυμπιακοί αγώνες σημαίνει Ελλάδα. Είναι η γενέτειρα τους και η φυσική κοιτίδα τους. Ας μη μιλήσω για τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (καταγόταν απο Ισπανία) που τους κατήργησε, και η Εκκλησία τον ονόμασε "Μεγα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάς όμως και την αναγέννησή τους στα τέλη του 19ου αιώνα με επίκεντρο την Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι οι τεχνοκράτες που διοικούν την Ολυμπιακή Επιτροπή έχουν αφαιρέσει κατά πολύ την ουσία των αγώνων που είναι η ευγενής άμυλα. Δεν σχολιάζω το ιερό εσωτερικό επίπεδο απλώς να μη χάσουμε και τα βασικά!