H ψυχή μου τρέμει σαν περιστέρι

Ένα συγκλονιστικό άρθρο από τον Τουρκο - Αρμένιο Χραντ Ντινκ που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του «Αγκος» την ημέρα της δολοφονίας του

Ζήτημα ζωής και θανάτου
"Τα όσα τράβηξα μόνο ασήμαντα δεν ήταν… Εγώ και η οικογένειά μου. Ήταν φορές που στα αλήθεια σκέφτηκα να φύγω από τη χώρα. Ειδικά όταν οι απειλές είχαν στόχο τους πρόσωπα του άμεσου οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Τότε αλήθεια ένιωθα να τα χάνω. Αυτό το περί «ζωής και θανάτου» σημαίνει μόνο ένα πράγμα, κι όσο για μένα, μπορώ από δική μου βούληση να γίνω μαχητής, όμως δεν έχω δικαίωμα να εκθέσω σε κίνδυνο τη ζωή και την ασφάλεια των δικών μου ανθρώπων. Εγώ μπορώ να γίνω ήρωας, όμως το τίμημα της όποιας ανδρείας μου δεν θα πρέπει να το πληρώσει άλλος άνθρωπος. Σε τέτοιες στιγμές απόγνωσης έβρισκα απάνεμο λιμάνι κοντά στην οικογένεια και στα παιδιά μου. Με στήριζαν με όλη τους τη δύναμη. Με εμπιστεύονταν. Κάθε που έλεγα, «Πάμε, φεύγουμε», ήταν υπ’ ατμόν, κι όταν έλεγα, «Εδώ μένουμε», με υπάκουαν δίχως δεύτερη κουβέντα.

Να μείνω και να παλέψω
Να φύγουμε όμως και να πάμε πού; Στην Αμερική; Μα μέχρι ποιου σημείου μπορεί να αντέξει την αδικία ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του πάνω σε αυτό το ζήτημα; Αλλά και το να πήγαινα να ζήσω σε κάποια χώρα της Ευρώπης, ούτε αυτό με έκφραζε. Με ξέρω καλά. Τρεις μέρες στο εξωτερικό, κι αρχίζει και μου λείπει η πατρίδα μου. Τι στην ευχή να έκανα εκεί πέρα; Το να άφηνα «τις φωτιές της Κόλασης» και να άνοιγα πανιά για παράδεισους- προκάτ ήταν κάτι κόντρα στη φύση μου. Είμαστε, βλέπετε, από την πάστα των ανθρώπων που διακατέχονται από τον πόθο να μετατρέπουν τις κολάσεις σε παραδείσους. Επιθυμία μας ήταν να ζήσουμε στην Τουρκία, κι έχουμε ηθικό καθήκον απέναντι στους φίλους μας, γνωστούς κι αγνώστους που μας στηρίζουν και παλεύουν για τη Δημοκρατία. Θα μείνουμε, λοιπόν και θα παλέψουμε. Κι αν πάντως έρθει κάποια μέρα που θα πρέπει να αναχωρήσουμε, τότε ας αναχωρήσουμε όπως αναχώρησαν οι απόγονοί μας καλή ώρα το 1915… Μην ξέροντας προς τα πούθε να τραβήξουμε, ακολουθώντας τα μονοπάτια που είχαν διαβεί κι εκείνοι… νιώθοντας τον πόνο και την αγωνία τους. Έτσι κατατρεγμένοι θα αφήσουμε την πατρίδα μας. Για να καταλήξουμε όχι στα μέρη που θα τραβάει η ψυχή μας, αλλά σε κείνα όπου θα αντέξουν να μας πάνε τα πόδια μας. Όπου κι αν είναι αυτά τα μέρη.

Φοβισμένος κι ελεύθερος
Εύχομαι κι ελπίζω να μην αναγκαστούμε ποτέ να ζήσουμε τέτοια προσφυγιά. Έχουμε αρκετές ελπίδες κι άλλους τόσους λόγους για να μη ξαναπεράσουμε τέτοια πικρή εμπειρία. Ετοιμάζομαι τώρα να προσφύγω στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μακάρι να ’ξερα πόσα χρόνια θα τραβήξει αυτή η υπόθεση. Εκείνο όμως που ξέρω και που ως ένα βαθμό με ανακουφίζει, είναι το ότι, αν μη τι άλλο, θα εξακολουθώ να ζω στην Τουρκία μέχρι να πάρει τέλος ετούτη η ιστορία. Κι αν βγει μια θετική απόφαση, το γεγονός ασφαλώς και θα με κάνει ευτυχέστερο και θα σημαίνει πως δεν θα αναγκαστώ ποτέ να εγκαταλείψω την πατρίδα μου. Πολύ πιθανό το 2007 να είναι η πιο δύσκολη χρονιά. Οι δίκες θα συνεχιστούν, και νέες θα φθάσουν στο ακροατήριο. Κύριος οίδε με τι είδους αδικίες θα βρεθώ αντιμέτωπος. Όμως, τι κι αν όλα αυτά μέλλουν να συμβούν, υπάρχει κάτι που για μένα αποτελεί εγγύηση. Ναι, νιώθω σαν σκιαγμένο περιστέρι, όμως ξέρω καλά πως σε αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι ούτε αγγίζουν, ούτε ενοχλούν τα περιστέρια. Και τα περιστέρια ζουν κι ευημερούν στην καρδιά των πόλεων. Ε, ναι, λοιπόν… αισθάνομαι λιγάκι φοβισμένος, μα κι απ’ την άλλη ελεύθερος..."

Την ίδια μέρα δημοσίευσης του άρθρου στις 19 Ιαν 2007, το παρακράτος έριξε νεκρό από σφαίρα τον Αρμενικής καταγωγής δημοσιογράφο στην είσοδο της εφημερίδας του, λόγω των συχνών αναφορών του στην γενοκτονία των Αρμενίων.

Για τη δολοφονία κατηγορείται ένας Τούρκος συνταγματάρχης, με την κατηγορία ότι δεν εξασφάλισε την αναγκαία προστασία στον Ντινκ. Η δίκη του, μαζί με άλλων 5 στρατιωτικών, ξεκίνησε στις 17 Φεβρουαρίου του 2009.

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε τη δολοφονία επίθεση στην ενότητα της Τουρκίας, ενώ ο αρμόδιος για την διεύρυνση της ΕΕ επίτροπος, Όλι Ρεν δήλωσε ότι η δολοφονία υπήρξε ωμή πράξη βίας για την οποία ένοιωσε δυσάρεστη έκπληξη και βαθιά λύπη.

Τελικά η θυσία του πήγε χαμένη ή όχι μετά από τις πρόσφατες εξελίξεις στις σχέσεις των δύο χωρών; ποιός θα απαντήσει; και η δικαίωση όλων αυτών των νεκρών; η ηθική τους και ιστορική τους αποκατάσταση θα γίνει ή θα ξεπλυθεί στο βωμό των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών;