Αλβέρτος Σβάϊτσερ

Ο Αλβέρτος Σβάϊτσερ (1875, Κάϋζερσμπεργκ Αλσατίας - 1965, Λαμπαρενέ – Γκαμπόν Ισημερινής Αφρικής – Νόμπελ Ειρήνης 1953), ταλαντούχος μουσικός, φιλόσοφος, γιατρός, εγκατέλειψε κάθε ανάλογη λαμπρή καριέρα στην πολιτισμένη Ευρώπη για ν’ αφοσιωθεί στους ασθενείς ιθαγενείς της Αφρικής, δίπλα στη ζούγκλα, στο Λαμπαρενέ κάτω από σκληρές πρωτόγονες συνθήκες…

 «Από τον εσωτερικό μας κόσμο, μονάχα αποσπάσματα μπορούμε να μεταδώσουμε, ακόμη και στους πιο δικούς μας. Δεν μπορούμε να τον αποκαλύψουμε ολόκληρο, όπως δεν μπορούν και οι άλλοι να τον κατανοήσουν». 
Οι παραπάνω λέξεις του Αλβέρτου Σβάϊτσερ υπογραμμίζουν μια πραγματικότητα καθόσον δεν μπορούμε παρά μόνο ιχνηλάτηση να κάνουμε στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου.

Όταν χρειάστηκε να ρωτήσει ο Σβάϊτσερ αν έχουμε – εμείς «οι πολιτισμένοι» - το δικαίωμα να επιβάλουμε την κυριαρχία μας σε λαούς πρωτόγονους, δε δίστασε ν’ απαντήσει ο ίδιος μ’ ένα κραυγαλέο «όχι», όσο ο μοναδικός σκοπός μας είναι ν’ αποσπάσουμε απ’ τις χώρες τους υλικά κέρδη. 

Όσοι γνωρίσανε την αγωνία και τον πόνο, έχουν συνδεθεί, σ’ όλο τον κόσμο, μ’ ένα μυστικό δεσμό. 

Όλοι, όποιοι κι αν είμαστε, έχομε αποστολή σ’ αυτή τη ζωή να σηκώνουμε στους ώμους ένα μέρος απ’ το φορτίο του πόνου που βαραίνει όλο τον κόσμο. 

Πόσο σκληρός χρειάζεται να γίνει κανένας με τον εαυτό του άμα τον προορίζει για κάποιον σκοπό. 

Ο Σβάϊτσερ, πηγαίνοντας αργά το βράδυ για να κοιμηθεί, σίγουρα θα ομολογούσε στον εαυτό του, πως μήτε ο κόπος, μήτε ο χρόνος είχαν μπορέσει ως τότε ν’ ανακόψουν το ρυθμό της πορείας του στη ζωή, γιατί όλες οι αντιξοότητες ξεσπούσαν επάνω στον κυματοθραύστη της ψυχικής υγείας, που του χάριζε η απόλυτη συνέπειά του. 

Υπάρχει ακόμη πολλή ανθρωπιά πάνω στη γη, για ν’ απελπιστεί κανείς πως η αξία της ζωής δε θα θριαμβεύσει. Τι νόημα έχει να είσαι μικρόχαρα αγκιστρωμένος στη ζωή, ενώ ο πλαϊνός σου έχει ανάγκη απ’ την αυτοθυσία σου για να υπάρξει.

Μερικές ακόμα σκέψεις του:

«Δεν ξέρω ποιο θα είναι το πεπρωμένο σου, αλλά ξέρω ένα πράγμα: οι μόνοι από εσάς που θα γίνουν πραγματικά ευτυχισμένοι είναι αυτοί που έχουν ψάξει και έχουν βρει πώς θα υπηρετήσουν».

«Η πιο στοιχειώδης ηθική αρχή, όταν κατανοείται από καρδίας, έχει το νόημα ότι και μόνο από σεβασμό απέναντι στην ανείπωτη, άπειρη και ζωντανή Πραγματικότητα που αποκαλούμε Θεό, δε θα πρέπει ποτέ να θεωρούμε ξένο και αλλότριο κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Αντίθετα, θα πρέπει να βαλθούμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες του και να προσπαθήσουμε να του φανούμε χρήσιμοι και βοηθοί».

Ο ίδιος ο Αλβέρτος Αϊνστάιν δήλωσε γι' αυτόν: «Δεν κήρυξε, δεν προειδοποίησε, δεν ονειρεύτηκε ότι το παράδειγμά του θα αποτελούσε κάποτε ιδανικό και παρηγοριά για αμέτρητους ανθρώπους. Απλώς λειτούργησε βάσει της εσωτερικής του παρόρμησης».