Χρόνος & Χώρος, σημειώσεις και στοχασμοί

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Χρόνος

Τι είναι αυτό που κάνει τον Χρόνο να είναι ό,τι είναι;

Ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο της οντότητάς του;

Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που χωρίς αυτό δεν θα ήταν αυτό που είναι; 

Απάντηση:  Η αλληλοδιαδοχή! “Το ένα πράγμα ΜΕΤΑ από το άλλο”!

Το ένα πράγμα, γεγονός, συμβάν, ΠΡΙΝ από το άλλο.

Η σειρά των γεγονότων, των συμβάντων, είναι Χρόνος.

Ο Χρόνος είναι Χάος με βέλος.

Είναι Χάος που έχει τακτοποιηθεί ως προς τη σειρά και τη φορά των γεγονότων.

Το χαοτικό στοιχείο όμως δεν αναιρείται πλήρως στον τρόπο που τα γεγονότα συμβαίνουν παρά μόνο στο “σημείο”εκείνο που ο Χρόνος γίνεται έμμετρος, αποκτά δηλαδή ...ρυθμό!

Ο ρυθμός είναι ανώτερη μορφή ύπαρξης του Χρόνου, είναι δηλαδή περισσότερο....τακτοποιημένος χρόνος. Η αλληλοδιαδοχή των όμοιων συμβάντων, δηλαδή, γίνεται κατά καθ' ορισμένη τάξη χρόνων, σε δοσμένο Χώρο,... ΤΑΥΤΟΧΩΡΑ.

Χώρος 

Τι είναι αυτό που κάνει τον Χώρο να είναι ό,τι είναι;

Ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο της οντότητάς του;

Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που χωρίς αυτό δεν θα ήταν αυτό που είναι; 

Απάντηση:  Η αλληλο...διά...ταξη!

Το ένα πράγμα ΔΙΠΛΑ στο άλλο!

Το ένα πράγμα ΠΑΝΩ από το άλλο!

Το ένα πράγμα ΚΑΤΩ από το άλλο!

ΤΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ.....ΧΩΡΟΣ!!! 

Χώρος είναι ο ένας-από τους δύο- τρόπους ύπαρξης του Χρόνου.

Πρέπει να υπήρξε κάποτε, έστω και για λίγο,“καθαρός”χρόνος, χωρίς χώρο.

Ήταν τότε που όλα γίνονταν το ένα μετά το άλλο και τίποτα δεν γινότανε ...ταυτόχρονα με κάτι άλλο!

Ο Χώρος είναι Χάος που έχει τακτοποιηθεί ως προς τη θέση των γεγονότων.

Το χαοτικό στοιχείο δεν αναιρείται πλήρως στον τρόπο που διατάσσονται τα πράγματα μεταξύ τους παρά μόνο στο “σημείο” εκείνο που ο Χώρος γίνεται...έμμετρος, αποκτά δηλαδή ρυθμό!

Και ρυθμό αποκτά ο Χώρος εκεί, τότε και εφόσον, όπου, όταν και καθόσον, όμοια συμβάντα, γεγονότα, επαναλαμβάνονται σε δοσμένο χρόνο, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!

Χώρος είναι οι χρονικές αποστάσεις ανάμεσα στα αντικείμενα.

Αλλά και τα αντικείμενα είναι....αντικειμενοποιημένος χρόνος, είναι “παγωμένος”χρόνος.

Χώρος είναι ο τρισδιάστατος χρόνος.

Χώρος είναι  τρόπος να αντιλαμβανόμαστε τον Χρόνο.

Χώρος είναι το αποτέλεσμα του Χρόνου.

Χώρος είναι ο ορατός και αισθητός χρόνος.(όπως λέμε “ορατό σύμπαν”,”ορατή ύλη”).

 Άρα: Ο Χώρος περιέχει, τον Χρόνο, αποτελείται από Χρόνο.

Ο Χρόνος δημιουργεί τον Χώρο και όχι αντίστροφα.

Ο Χρόνος προηγείται του Χώρου.

Στη διαλεκτική σχέση Χρόνου- Χώρου η πρωτεύον, το κύριο στοιχείο, είναι ο Χρόνος.

(γι' αυτό πρέπει να λέμε “Πρώτο Μπαμ”και όχι “Μεγάλο Μπαμ”). 

Προσοχή:  Όταν Χρόνος και Χώρος ρυθμίζονται, δηλαδή γίνονται έμμετροι, τότε ο Τ(ρ)όπος γίνεται έμμετρος!

Αυτός είναι ανώτερος-όχι τελευταίος όμως-Τ(ρ)όπος ύπαρξης. Είναι φυσικά και το ζητούμενο.

(το Σύμπαν έχει τέτοια ιδιότητα,να δημιουργεί ρυθμούς-περισσότερο στον χρόνο και λιγότερο στον χώρο-αλλά η ιδιότητα αυτή υψούται σε δύναμη, χάρη στην δράση του τμήματος εκείνου του Σύμπαντος που απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του και κυρίως απέκτησε συνείδηση ότι η ύπαρξη αυτή “πληρούται” εκεί, τότε και εφόσον, όπου, όταν και καθόσον, δημιουργεί έμμετρο χρόνο και χώρο,...εκεί που ρυθμίζεται.)

Χρόνος-Χώρος-Ρυθμός-Τόπος-Τρόπος

Άρα:  Και ο Χρόνος και ο Χώρος είναι σχέσεις!

Είναι οι σχέσεις των γεγονότων, των συμβάντων, μεταξύ τους.

Στον μεν Χρόνο, η σχέση είναι στη βάση του ΠΟΤΕ, στον δε Χώρο, η σχέση είναι στη βάση του ΠΟΥ.

Και στις δύο περιπτώσεις δηλώνουν το ΠΩΣ.

Η σχέση Χρόνου και Χώρου εκφράζεται με την Ταχύτητα!

Ταχύτητα=διάστημα/Χρόνο

αν...διάστημα= Χώρος, τότε: 

Ταχύτητα=Χώρος/Χρόνο

και αν...Χώρος= συσσωρευμένος(παγωμένος) Χρόνος, τότε:

Ταχύτητα= συσσωρευμένος (παγωμένος) Χρόνος/Χρόνο

Εφόσον όμως ο παρονομαστής του κλάσματος δεν είναι ο ίδιος ο Χρόνος αλλά το μέτρο του (πχ: 60 χιλιόμετρα /ώρα), τότε: 

Ταχύτητα= συσσωρευμένος Χρόνος/το μέτρο του Χρόνου

(τη μονάδα μέτρησης του Χρόνου) 

(Η στιγμή-το άγγιγμα του μολυβιού στο χαρτί-είναι ένα συμβάν. Η γραμμή, το διάνυσμα, είναι άθροισμα συμβάντων, είναι σειρά, αλληλοδιαδοχή, συμβάντων. Το διάνυσμα είναι Χώρος,είναι δηλ. στιγμές σε σειρά, σε τάξη, είναι χρονικά τμήματα προστεθειμένα.)

Αλλά, ας παίξουμε λιγάκι, με τις λέξεις, στον Χώρο του Χρόνου: 

Μαρξ: “το χρήμα σαν μέτρο της αξίας είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου της αξίας, του χρόνου εργασίας, που ενυπάρχει στο εμπόρευμα”.... “το χρήμα δεν έχει τιμή”2. 

Αν τώρα “ο χρόνος είναι χρήμα” τότε:

Το χρήμα, σαν μέτρο του χώρου, που η αξία του στην Ελλάδα συνεχώς αυξάνεται, είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου του χώρου, του χρόνου εργασίας του Θεού, που ενυπάρχει στο Σύμπαν. Αν Του δώσουμε έξη (6) μεροκάματα...ξοφλήσαμε... 

Αν πάλι “ο χρόνος είναι δημιουργικότητα” τότε:

Η δημιουργικότητα σαν μέτρο του χώρου είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου του χώρου, του χρόνου εργασίας του Θεού, που ενυπάρχει στο Σύμπαν.

Με άλλα λόγια: Χώρος είναι ο Χρόνος εργασίας του Θεού για τη δημιουργία του Σύμπαντος και μετριέται είτε με χρήματα είτε με δημιουργικότητα. Ανάλογα με το τι είδους άνθρωπος είναι εκείνος που μετράει. Σπανίως η δημιουργικότητα μετριέται με χρήμα και το χρήμα με δημιουργικότητα.

Μέτρο του Χρόνου και Χρόνος ΔΕΝ ταυτίζονται!

Ας περικυκλώσουμε όμως τον...Χώρο όπου θα ...καταλάβουμε καλύτερα τον Χρόνο και το μέτρο του.

Το μέγεθος του Χώρου, ο όγκος, μετρείται με τις τρεις διαστάσεις: μήκος-πλάτος-ύψος.

Οι διαστάσεις αυτές είναι διανύσματα-άρα είναι τίγκα στο Χρόνο.

Ακόμα και στη σφαίρα, όπου δεν υπάρχει μήκος-πλάτος-ύψος, ο όγκος, το μέγεθος, αποκτά διάσταση ...τρισδιάστατη από τον τύπο υπολογισμού του όγκου της.

Ποτέ ο τρόπος υπολογισμού του Χώρου-δισδιάστατου και τρισδιάστατου-δεν μας δίνει αρνητικά αποτελέσματα. Ποτέ ακολουθίες-ακόμα κι αν είναι ακολου θείες-χρονικές δεν μας δίνουν αρνητικό Χώρο.

Αυτό συμβαίνει γιατί το μέτρο που μετράμε το μήκος-και φυσικά το ύψος και το πλάτος-το μέτρο που μετράμε το διάνυσμα, είναι σωστά καθορισμένο.

 Ο Μάρξ, μας εξηγεί ότι το μέτρο για να μπορεί να μετράει, απεκδύεται όλες τις άλλες ιδιότητές του και κρατάει μόνο μια: την εικόνα αυτού που θέλει να μετρήσει. Δηλαδή, φτιάχνουμε ένα αντικείμενο και το συγκρίνουμε με ένα άλλο μόνο ως προς την μία βασική ιδιότητα που θέλουμε να μετρήσουμε.

Το Κιλό είναι μια εικόνα του βάρους, το Μέτρο είναι μια εικόνα του μήκους.

Το Κιλό απεικονίζει τη δύναμη της βαρύτητας και το Μέτρο απεικονίζει τη απόσταση,την αλληλοδιάταξη μέσα στις διαστάσεις.

Τα συγκρίνουμε και βρίσκουμε πόσες φορές χωράει, ή δεν χωράει, το ένα στο άλλο.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το μέτρο του χρόνου!

Το μέτρο του Χρόνου δεν απεικονίζει πάντα το βασικό, το οντολογικό χαρακτηριστικό του Χρόνου!

Δεν απεικονίζει πάντα αυτό που κάνει τον Χρόνο να είναι ό,τι είναι, δηλ, την αλληλοδιαδοχή, τη σειρά που γίνονται τα συμβάντα.

Ο Χρόνος αναστρέφεται γιατί το μέτρο που τον μετράμε δεν είναι σε θέση να τον εικονίσει σωστά!

Παράδειγμα:Στην Ιστορία,έχουμε δημιουργήσει μια κάναβο, ένα σύστημα σαν τους μεσημβρινούς και τους παραλλήλους. Το “προ Χριστού”και το “μετά Χριστόν”, η ενιαία χρονολόγηση, η αρίθμηση των χρόνων με αύξοντα αριθμό, μας δίνει τη δυνατότητα να κατατάξουμε τα γεγονότα και να τα καθορίσουμε “χρονικά” δηλ. ποιο είναι πριν και ποιο είναι μετά.

Χωρίς αυτή την “κάναβο”δεν θα είχαμε σειρά, ακολουθία συμβάντων.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει στη Φυσική!

Απορία: Άραγε τι θα γινότανε αν κατατάσσαμε τα γεγονότα, τα συμβάντα της Συμπαντικής δημιουργίας, σε μια κάναβο χρονικών κβάντων με αύξοντες αριθμούς, αρχής γενομένης από το πρώτο χρονικό κβάντο της Δημιουργίας;;;

Χρόνος-Χώρος-Φως 

1. Το γεγονός ότι “το φως κινείται όχι με κριτήριο τη συντομότερη απόσταση αλλά με κριτήριο τον συντομότερο χρόνο”.

2. Το γεγονός ότι δύο δίδυμα φωτόνια “επικοινωνούν”όσο μακριά και αν βρίσκονται

3. Το γεγονός ότι η ταχύτητα του φωτός και δεν προστίθεται με καμία άλλη ταχύτητα

μας δηλώνουν ότι ο φως είναι οντότητα μίας και μόνο διάστασης, του Χρόνου!!!

Άρα: το φως, είναι και μια οντότητα δια-διαστατική!

Μπορεί να χωρέσει σε όλες, να “πάει” από τη μία στην άλλη, και σε όλες μαζί.

Ένα ον τρισδιάστατο όμως δεν μπορεί να πάει από τις τρεις διαστάσεις στις δύο, δεν “χωράει”.

Το ίδιο και ένα ...τετραδιάστατο ον δεν μπορεί να “πάει” στις τρεις διαστάσεις...εκτός κι αν ενανθρωπιστεί...απεκδυθεί δηλ. μία του διάσταση, από αγάπη για τα όντα που κατοικούν στις τρεις διαστάσεις.

Τότε, παύει να ισχύει το μέχρι τότε ισχύον: “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” και ισχύει το ισχυρόν: “πάντων χρημάτων μέτρον...Θεάνθρωπος”!!!

πηγή: Aντίφωνο

Χρόνος & Χώρος, σημειώσεις και στοχασμοί