Μικρά «Πολυτεχνεία»

Tο Ε.Μ.Π. έγινε μέρος της Ιστορίας το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973. Από τότε πέρασαν και θα περάσουν πολλά χρόνια. Το μήνυμα όμως εκείνης της βραδιάς παραμένει πάντα επίκαιρο και κρυστάλλινο:

μόνο οι νέοι μπορούν να δείξουν τον δρόμο προς την έξοδο κινδύνου!

Τότε ο κίνδυνος ήταν o περιορισμός των ελευθεριών, οι διωγμοί εκείνων που δεν έσκυψαν το κεφάλι. Ήταν η απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης. Η λογοκρισία της διαφορετικής άποψης.

Η δικτατορία του ’67 ήταν μια προκρούστειος κλίνη.

Σκοπό είχε να ομογενοποιήσει μια γενιά.

Σκοπό είχε να παράξει πολίτες που τα θεωρούν όλα αυτονόητα, πολίτες που αποδέχονται τη μοίρα τους.

Οι Έλληνες «έπρεπε» να συμφιλιωθούμε με τη μοιρολατρική αντίληψη ότι δεν μπορούμε εμείς να ορίζουμε το μέλλον μας.


Όλες οι νεοελληνικές γενιές μεγάλωσαν με δυνάστες: τουρκοκρατία, μεγάλες δυνάμεις, προσφυγιά, κατοχή, εμφύλιος, μετανάστευση, επταετία. Το 1974 άλλαξαν πολλά, αλλά δεν άλλαξαν όλα.


Υπάρχουν σήμερα λίγοι που συγκεντρώνουν προνόμια και πολλοί που τα χάνουν.
Για να αντέξει αυτή η ιδιότυπη «ολιγαρχία» γιγαντώνονται παράσιτα που απομυζούν τη δημιουργικότητά μας, συντηρείται ο κομματισμός και κυριαρχεί η περιβαλλοντική υποβάθμιση που διαχωρίζει τις φτωχές γειτονιές από τα πλούσια προάστια.


Δημιουργούνται με γεωμετρική πρόοδο διαχωριστικές γραμμές μεταξύ όσων έχουν πρόσβαση στη γνώση, την υγεία, την πρόνοια και όσων περιθωριοποιούνται από αυτά τα δημόσια αγαθά.


Ορθώνονται τείχη στους νέους που θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους δουλειά ή που ζητούν καλύτερη ανταμοιβή της εργασίας τους. Γιατί όσοι παράγουν σήμερα είναι πιο αναλώσιμοι από εκείνους που φέρνουν μια δουλειά με τις «γνωριμίες» τους.


Δυνάστες κοντολογίς είναι σήμερα όσοι ασκούν απολυταρχικά την εξουσία τους. Και σε μια κοινωνία που μετράει το «έχω» πιο πολύ από το «είμαι» είναι σαφές ποιος έχει εξουσία. Άρα το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πια όλοι από μια ψήφο. Κάποιοι επηρεάζουν πολύ περισσότερες!


Πρέπει να απαντήσουμε στο εξής δίλημμα: περισσότερη δημοκρατία ή πλήρης αναρχία;


Κατά τη γνώμη μου, φυγή δεν είναι να βγούμε στο αντάρτικο. Δεν είναι λύση να γίνουμε ελεύθεροι σκοπευτές και να πυροβολούμε άκριτα όλους τους θεσμούς της δημοκρατίας μας, όντας κρυμμένοι.


Χρειάζεται να κάνουμε τα δικά μας καθημερινά μικρά «Πολυτεχνεία» για να ανατρέψουμε την τάση δημιουργίας κοινωνικών ανισοτήτων. Γι’ αυτό η δημοκρατία μας πρέπει να έχει ένα ισχυρό προαπαιτούμενο: τη Συμμετοχή!


Η Συμμετοχή δημιουργεί ένα κίνημα ενεργών πολιτών. Ένα κίνημα που διαμορφώνει με θετικούς όρους το μέλλον που οραματιζόμαστε. Όχι ως άρνηση του παρόντος, ούτε ως ετεροπροσδιορισμό.


Η Συμμετοχή εδράζεται στη συνεισφορά όλων μας. Δεν γεννάει τύψεις επαναστατικότητας στους απαθείς, αλλά δίνει κίνητρο σε όλους τους πολίτες να πάψουν να είναι απαθείς και να βγουν μπροστά. 

Δεν αρκεί μόνο η συμμετοχή. Χρειάζεται και συναδελφικότητα! Να έχουμε την αίσθηση ότι η ζωή είναι κύκλος. Άρα θα περάσουμε κι εμείς από άσχημες καταστάσεις. Και τότε δε θα θέλουμε να μας φέρονται με την αδιαφορία που αντιμετωπίζουμε εμείς τους άλλους.


Όλα αυτά μόνο οι νέοι μπορούν να τα ενεργοποιήσουν. Επειδή έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και άρα νοιάζονται περισσότερο για τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες θα ζήσουν.
Όμως οι δραστηριοποιημένοι νέοι είναι σήμερα σαν ένα προστατευόμενο είδος ! Διστάζουμε να τους δώσουμε πρωτοβουλίες κι ευθύνες.  


Τους θέλουμε κλακαδόρους, χειροκροτητές και νεροκουβαλητές. Προσπαθούμε να τους βάλουμε σε καλούπια, τους χαϊδεύουμε τ’ αυτιά για να τους προσεταιριστούμε, επιδιώκουμε να τους δελεάσουμε με μοίρασμα εξουσίας.


Οι νέοι αντίθετα χρειάζονται διέξοδο, ρεαλιστική πρόταση, παραγωγική προοπτική. Απαιτούν αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες για δημιουργία και επιχειρηματικότητα.
Τα καθημερινά μας μικρά «Πολυτεχνεία» θα μας δείξουν πάλι την έξοδο κινδύνου. 


Με νέες μορφές συμμετοχής, με φαντασία και με νεωτερικότητα θα δώσουμε νέο νόημα στο τρίπτυχο της σημερινής αμφισβήτησης:

Καλύτερη Ανταμοιβή του κόπου μας, σύγχρονη δημόσια Παιδεία και Ελευθερία βούλησης.