Τρισυπόστατο, προσωπικότητα, νόμος ανομοιότητας

Είναι γεγονός, πως όταν μιλούμε για βελτίωση του αν­θρώπου, θα πρέπει  να έχει αποσαφηνισθεί από τι α­ποτελείται αυτός ο άνθρωπος και επομένως τι είδους βελτίωση περιμένουμε να έχουμε και σε ποιους τομείς . Έτσι ξέροντας πια κανείς, πως έχει υποχρέωση να βελτιώσει συγκεκριμένα πλέον τμήματα από το Είναι του, προγραμματίζει και συντονίζει τις προσπάθειες του γι' αυτό.

Μια από τις αιτίες αποτυχίας στην αυτοβελτίωση του ανθρώπου οφείλεται ότι δεν γνωρίζει ο άνθρωπος από ποια μέρη αποτελείται ο ίδιος και επίσης στο ότι δεν του έχει υποδείξει κανένας, πως η μονόπλευρη καλυ­τέρευση, ή εξέλιξη μιας του μόνον υποστάσεως, σε βάρος των άλλων, δεν μπορεί να οδηγήσει ποτέ στην επιθυμητή αρμονία και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας.

Έτσι θα πρέπει να  δείξουμε, πως ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος· έχει σώμα, ψυχή και νου. Αυτό δεν το λέμε αυθαίρετα κατά έννοια αξιωματική. Τίποτε δεν αποτελεί δόγμα, καμιά διδασκαλία δεν επιβάλλεται και κα­νένας κανόνας δεν είναι υποχρεωτικός.

Μόνοι μας θα αντιληφθούμε την τριπλότητα της ανθρώπινης φύ­σης, όπως φαίνεται απ' την παρακολούθηση των ίδιων μας των εκδηλώσεων, πού και αυτές φανερώνουν τριπλή την πηγή τους (σωματικές, αισθηματικές ή ψυχικές και νοητικές ή πνευ­ματικές).

Εξετάζοντας τη λέξη «δόγμα», πρέπει να τονιστεί το γεγονός, ότι η άποψη μας πάνω σ' ένα θέμα δεν α­ποτελεί για τον οποιοδήποτε συνομιλητή υποχρεωτική θέση. Αυτό βέβαια ανακουφίζει τον ελεύθερο άνθρωπο, όμως αποκαρδιώνει μια παθητική προ­σωπικότητα, γιατί η δημιουργία μιας προσωπικής άποψης για ένα θέμα αναγκάζει το άτομο, να εργαστεί και την πα­θητική προσωπικότητα να μετατραπεί σε ενεργητική. Έτσι σαν ενεργητικός χαρακτήρας θα αποτελεί σταθερό λίθο στο πνευματικό οικοδόμημα της κοινωνίας.

O διάλογος με τον συνάνθρωπό μας δεν πρέπει να παρουσιάζει δευτερολογίες και κάθε άλλη προσπάθεια, να υποστηριχθεί μια γνώμη δεδομένου ότι το αποτέλεσμα μίας τέτοιας προσπάθειας επιβολής με επίμονη υποστήριξη κάποιων απόψεων, είναι αντίθετο απ' το επιδιωκόμενο, γιατί κατά κανόνα μια τέτοια ταχτική τοποθετεί σε άμυνα και τελικά απομακρύνει το συνομιλητή απ' τη δική μας θέση.

Αμέσως λοιπόν φθάνουμε στην περιγραφή του μέγι­στου νόμου της ΑΝΟΜΟΙΟΤΗΤΟΣ, ο οποίος αποδεικνύε­ται τόσο εύκολα, αρκεί ό συνομιλητής να διαθέτει ελάχιστη έστω παρατηρητικότητα μελετώντας τη γύρω μας δημιουρ­γία. 

Διαπιστώνεται τέλεια αυτή ή πανταχού παρούσα α­νομοιότητα μεταξύ των δημιουργημάτων, με τα παραδείγ­ματα από τη Φύση και από την παρατήρηση των ανθρω­πίνων εκδηλώσεων, ώστε να βεβαιώνεται απολύτως ο νόμος της ανομοιότητας·

Αυτός ο νόμος είναι η βάση της ελευθερίας. Δεν είναι δυνατόν, να ανασύρθεί από τη μάζα το άτομο και να αποκτήσει ατομική συνείδηση προκειμένου να ανεξαρτητοποιηθεί η προσωπικότητας του, αν δεν βασι­στεί στην ύπαρξη και τη λειτουργία αυτού του νόμου, τη στιγμή που γύρω  όλη η ζωή έχει διαμορφωθεί και τείνει προγραμματισμένα, να οδηγήσει στη μαζικοποίηση.  

Βομβαρδίζεται καθημερινά ο άνθρωπος από παντού με τη μεθοδευμένη προσπάθεια της ουδετεροποίησης της προσωπι­κότητας του. Συνηθίζει να ζει όπως όλοι, να εργάζεται όπως όλοι, να σκέπτεται ακόμα όπως όλοι.

Μέσα απ' αυτή την υ­ποδούλωση, την ομαδοποίηση σύρεται κατόπιν εύκολα στις επιθυμίες των δυναστών. Η προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας θα βασιστεί στην απε­λευθέρωση του ατόμου απ' την ομαδική συνείδηση και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε απ' την πλήρη κατα­νόηση και εφαρμογή στη ζωή του καθενός του φυσικού νό­μου της ανομοιότητας.