ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Επίγνωση είναι μια νοήμων εγρήγορση, μια ένταση σκέψεως και αισθήματος, που προέρχεται από την προθυμία μας να είμαστε ενσυνείδητοι. 

Όταν προσπαθούμε να κρατάμε την επίγνωση, όχι απλώς σαν ένα ενδιαφέρον στα γεγονότα, σε κάποιο αντικείμενο, αλλά να έχουμε επίγνωση μέσα στην ψυχολογική μας υπόσταση, βρίσκουμε ότι ο υποσυνείδητος νους μας λειτουργεί κατά δύο διαφορετικούς τρόπους γνώσεως.

Ο πρώτος είναι γνώση αντιλήψεως, που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε άμεση εσωτερική γνώση, και ο δεύτερος είναι γνώση που συσσωρεύεται από την πείρα, την υπόθεση ή την πίστη. Μπορούμε να συνοψίσουμε την πορεία η οποία μάς γίνεται καθαρή με την επίγνωση, στα παρακάτω σημεία:

1. Η επίγνωση μάς οδηγεί στο να δούμε τον εαυτό μας έτσι όπως είμαστε, και γινόμαστε ικανοί να διακρίνουμε μεταξύ κατανοήσεως και υποθέσεως. Αυτό το πράγμα καθορίζει το δρόμο για ένα νέο τύπο αντιλήψεως.

2. Η νοημοσύνη γίνεται διαυγής, εφόσον έχουμε επίγνωση του υποσυνείδητου εαυτού μας. Όταν ζητείται η νοημοσύνη, ο νους ελαττώνει τις δονήσεις του, και από την ηρεμία που προέρχεται από αυτή την επιβράδυνση, γεννιέται η αληθινή αντίληψη.

3. Καθώς η νοημοσύνη αυξάνει με την επίγνωση, ο υποσυνείδητος εαυτός γίνεται μισό-διαφανής, και σαν ένα αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, ολόκληρη η προσωπική ζωή χάνει την έντασή της και κάθε εγωκεντρική δράση, είτε εγωιστική είτε ιδεαλιστική, γίνεται κούφια, άδεια. Γιατί κάθε τέτοια δράση είναι δεσμευμένη στην προσωπική συνέχιση. Όταν καταλάβουμε μια φορά την πλάνη του εαυτού - όταν το κατανοήσουμε σαν κάτι το διαφορετικό από τη διανοητική διακήρυξη αυτού του πράγματος σαν μια πίστη - τότε η "Εγώτητα" αρχίζει να διαλύεται. Γιατί "Εγώτητα" είναι η δράση με ένα κίνητρο.

4. Όταν κατανοηθεί ότι το "εγώ" περιορίζει και στενεύει τη ζωή, ξυπνά η ενόραση και η επίγνωση τότε ζητά να εγκαταστήσει την εστία μιας συνειδητής αφομοιώσεως στο επίπεδο της απρόσωπης δημιουργικότητας.

 Τom Naylor