Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΡΙ

Σύμφωνα με την Αιγυπτιακή Μυθολογία Ο Ατού, ο Δημιουργός στην αρχετυπική του μορφή γεννά τον Σου Τεφνούτ, μετά τον Γκεμπ (Γη) μαζί με τη Νουτ (Ουρανό ) και τέλος τους Οσιρικούς Θεούς με πρωτότοκο τον Οσιρι και κατά σειρά, τον Σεθ, την Ίσιδα και την Νέφθυ δημιουργώντας την Εννεάδα της Ηλιούπολης.

Ο Όσιρις, του οποίου το όνομα είναι ελληνική μεταγραφή της αιγυπτιακής λέξης, λατρεύτηκε σε ολόκληρη την Αίγυπτο. Ανήκει στους θεούς τους Γης και σχετίζεται κυρίως με τον Διόνυσο και τον Άδη.

Γεννήθηκε στις Θήβες της Άνω Αιγύπτου κι ο Ρε μόλις έμαθε τη γέννηση του, τον κάλεσε πλησίον του και τον αναγνώρισε ως κληρονόμο του θρόνου του. Ήταν ωραίος, μελαχρινός και ψηλότερος όλων των ανθρώπων. Όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε στον ουρανό τον διαδέχθηκε στο θρόνο της Αιγύπτου και αναγόρευσε βασίλισσα την αδελφή του Ίσιδα. Κατήργησε την ανθρωποφαγία και εκπαίδευσε τους ημιάγριους υπηκόους του στην κατασκευή γεωργικών εργαλείων. Ανήγειρε τους πρώτους ναούς, έφτιαξε τις εικόνες των Θεών, διατύπωσε την τάξη των τελετών και των οργάνων που συνόδευαν τα τραγούδια.

Επίσης ίδρυσε πόλεις και θέσπισε νόμους, θέλοντας να εκπολιτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Άφησε αντιβασίλισσα την Ίσιδα και χάρις την πραότητα του, προσεταίριζε τη μία χώρα μετά την άλλη αφοπλίζοντας τους κατοίκους με τα μουσικά όργανα. Αφού επέστρεψε βρήκε τα πάντα σε πλήρη τάξη, χάρις την Ίσιδα. Σε μια γιορτή που έγινε στη Μέμφιδα, μετά την επιστροφή του στο βασίλειο, ο αδελφός του Σεθ μαζί με 72 συνενόχους τον προσκάλεσε σε συμπόσιο και του έφερε μεγάλο κατεργασμένο κιβώτιο και είπε ότι θα το πάρει εκείνος που θα χωρέσει ακριβώς σε αυτό. 

Ο Όσιρις μπήκε μέσα σε αυτό χωρίς να υποψιασθεί τίποτα. Αμέσως οι αχρείοι συνωμότες κατέβασαν το κάλυμμα και το κάρφωσαν. Κατόπιν το έριξαν στο Νείλο όπου το ρεύμα το έφερε στις ακτές της Φοινίκης, στη ρίζα μιας μυρίκης που μεγάλωνε με καταπληκτική ταχύτητα και το έκρυψε μέσα στον κορμό της.

Ο Βασιλιάς της περιοχής (της Βίβλου του Λιβάνου) όταν έριξε το δέντρο για να το χρησιμοποιήσει ως στήριγμα για τα ανάκτορα, αυτό άρχισε να βγάζει εξαιρετική ευωδία, γεγονός που έκανε την Ίσιδα να υποψιαστεί ότι εκεί ήταν το πτώμα του Όσιρη. Έτσι αφού πήρε τον στύλο βρήκε το φέρετρο και το πήγε στα έλη της Βουτούς μακριά από το μίσος του Σεθ. Αυτός όμως λόγω τυχαίων γεγονότων, καθώς κυνηγούσε στο Δέλτα, βρήκε το πτώμα του αδελφού του και για να δώσει οριστικό τέλος το διαμέλισε σε 14 κομμάτια που τα διασκόρπισε.

Η Ίσιδα άρχισε να κάνει έρευνες να τα βρει και τα βρήκε όλα εκτός τον φαλλό του, τον οποίο τον είχε καταβροχθίσει ένα ψάρι ο οξύρρυγχος. Αφού τα προσάρμοσε βοηθούμενη από την αδελφή της Νέφθη, τον βεζύρη Θωθ, τον ανεψιό της Άννουβι και γιο της Ώρο, που συνέλαβε με το πτώμα του συζύγου της, κατάφερε να τον ξαναφέρει στη ζωή κάνοντας μάγια και με το τυπικό της ταριχεύσεως τον έκανε αθάνατο. Κατόπιν κατέφυγε στα έλη της Βουτούς για να αναθρέψει με ασφάλεια τον γιο της που θα έπαιρνε αργότερα εκδίκηση, ο οποίος μαζί με το γεράκι του νικάει τον Σεθ και κλείνει ο κύκλος με την Τριάδα, ζώντας και οι τρεις σαν άγια οικογένεια, ενώ ο Όσιρις αποσύρεται αφήνοντας την κοσμική εξουσία στον Ώρο..

ΣΧΟΛΙΑ: Στο Μύθο έχουμε την αιώνια πάλη σκότος εναντίον φωτός (Όσιρις-Σεθ), όπως και τις δύο όψεις της σελήνης γέμιση-Ίσιδα, ελάττωση-Νέφθυς. Το Πνεύμα Όσιρις στην αρχή είναι αυτό που κυβερνά σε έναν κόσμο δίκαιο μια Περίοδο προτού ενσαρκωθεί- γεννηθεί στον υλικό κόσμο. Το κλείσιμο στο κιβώτιο είναι η ενσάρκωση στον κόσμο (πνευματικός θάνατος) καθώς το ποτάμι είναι τα νερά της ζωής που συνδέουν τον υλικό με τον Πνευματικό κόσμο. Το κιβώτιο είναι το όχημα του Πνεύματος, δηλαδή οι φορείς που το μεταφέρουν (π.χ αιθεροφυσικό, περνά τα νερά της ζωής κατέβασμα του Πνεύματος στην ύλη. 

Το δέντρο είναι η ύλη που ευωδιάζει, όταν το Πνεύμα βρίσκεται σε επαφή μαζί του. Η γέννηση στον υλικό κόσμο ουσιαστικά είναι ο θάνατος για τον πνευματικό για αυτό δολοφονείται από τον Σεθ και διαμελίζεται. 

Έχουμε δηλαδή την Πολλαπλότητα από την Ενότητα, που είναι 7 ή 14 κομμάτια, που συμβολίζει τις 7 ακτίνες εκδήλωσης, που είναι συνέπεια της καθόδου του Λόγου στην Ύλη.

Τα πράγματα όμως τείνουν να ξαναγυρίσουν στην αρχική τους μορφή (ουροβόρος όφις) που πλέον και με τη συνδρομή του Θείου-Ίσιδος (όπως στο Μύθο του έρωτα και της ψυχής) ξαναβρίσκονται και επανατίθονται (ανασύνθεση-εμψύχωση), οπότε έχουμε πάλι την ΕΝΟΤΗΤΑ μέσα όμως από συνειδητή προσπάθεια. 

Το γεννητικό μόριο δεν βρίσκεται που σημαίνει ότι ο Πατέρας Όσιρις δεν γεννά ο ίδιος τον κόσμο, αλλά υπάρχει μια ιεραρχία κατώτερων Οντοτήτων που φροντίζουν γι αυτό. Το Πνεύμα αποσύρεται από την εξουσία, καθώς έχει τελειώσει τις δοκιμασίες του και θα συνεχίσει σε άλλα επίπεδα, ενώ το φωτεινό Πνεύμα 'Ωρος καταστρέφει τα σκοτάδια.

Ο 'Ωρος ουσιαστικά συμβολίζει την υπόσχεση για λύτρωση για κάθε ανθρώπινο Ον. 

Ο Σεθ, συμβολίζει το άλογο μέρος του οργανισμού, δηλαδή την ψυχική ασθένεια, καθώς θέλει την εξουσία του όντος, την Ίσιδα. Η μάχη μεταξύ του οργανισμού και της ψυχικής ασθένειας είναι η μάχη μεταξύ αυτού που πρέπει να κυβερνά και του άλογου επιθυμητικού που μόνον θέλει, καθώς δεν έχει σωφροσύνη. 

Αρχικά μπορεί να υπερισχύει ο διαμελισμός του Όσιρη, αλλά τελικά ο ΄Ωρος, που συμβολίζει το θυμοειδές, επιβάλλεται του Σεθ δεν τον σκοτώνει αλλά τον τιθασεύει, με αποτέλεσμα όλος ο οργανισμός να λειτουργήσει αρμονικά. Έτσι ο Όσιρις μπορεί να ασχοληθεί με αυτά που πρέπει και αποσύρεται, όπως ο νους πρέπει να ασχολείται με πράγματα που του ταιριάζουν, ενώ ο Όρος επιβάλει τη δικαιοσύνη, αρετή όπου κάθε τι ασχολείται με αυτό που του πρέπει.

Εξετάζοντας το βιολογικό κλειδί βλέπουμε επίσης τη διαδοχή ζωής - θανάτου, που αρχίζει με το σπόρο, καθώς ως Όσιρις ταξιδεύει στα νερά της ζωής, το όργωμα και την σπορά, όπου υπάρχει ο διαμελισμός του σώματος (σπόρου) και τέλος η ανάσταση που δίνει καρπό, ουσιαστικά δηλαδή ένα νέο σπόρο. Για να αναπτυχθεί νέος βλαστός, πρέπει να καταστραφεί η προηγούμενη μορφή επομένως η γέννηση και ο θάνατος είναι σύμμαχοι που συνεχίζουν τη ΖΩΗ.

Δεν υπάρχει λοιπόν θάνατος παρά μόνο οι αλλαγές κατάστασης μέσω μιας συνεχούς αναγέννησης που είναι έκφραση της μιας ΖΩΗΣ.