Ἕκτορος καὶ Αἴαντος μονομαχία.

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Η-

…..Έτσι έλεγαν, κι ο γέρο Νέστορας πήρε να σεί το κράνος,

και το σημάδι ξεπετάχτηκε κείνου που θέλαν όλοι,

του Αίαντα᾿ τότε ο κράχτης κίνησε δεξιά μεριά και πήρε

το ασκέρι γύρω, στους αντρόκαρδους για να το δείξει Αργίτες'

κι αυτοί, ως θωρώντας δεν το γνώριζαν, τον στέλναν παρακάτω.

Μα όταν ο κράχτης τριγυρνώντας το σίμωσε αυτόν, στο κράνος

που το 'χε ρίξει σημαδεύοντας, στον Αία τον αντρειωμένο,

μπροστά του ως στάθηκε, του το 'δείξε᾿ κι αυτός το χέρι απλώνει,

κι όπως θωρούσε το σημάδι του, το γνώρισε κι εχάρη,

κι ομπρός στα πόδια του, κατάχαμα, το ρίχνει και φωνάζει:

«Είναι δικός μου ο κλήρος, σύντροφοι, και χαίρομαι κι ατός μου

βαθιά, τι λέω το θείο τον Έχτορα πως θα τον ρίξω κάτω.

Μα ομπρός, την ώρα εγώ που τ᾿ άρματα θα βάζω του πολέμου,

εσείς παράκληση να κάνετε στο Δία, το γιο του Κρόνου,

με σιγανή φωνή, από μέσα σας, οι Τρώες να μην ακούσουν

μ᾿ ας ειν᾿ και δυνατά᾿ δε σκιάζομαι κανένα, όπως και να 'ναι'

μεβιας κανένας δε θα μ᾿ έκανε να φύγω αθέλητα μου,

μηδέ με μαστοριά, τι ακάτεχο θαρρώ κι μένα τόσο

η Σαλαμίνα δε με γέννησε, μηδέ κι ανάστησε με!»

Είπε, κι αυτοί παράκληση έκαναν στο Δία, το γιο του Κρόνου,

κι αυτά ένας ένας έλεε βλέποντας ψηλά στα ουράνια πλάτη:

Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων κύδιστε μέγιστε

δὸς νίκην Αἴαντι καὶ ἀγλαὸν εὖχος ἀρέσθαι·

εἰ δὲ καὶ Ἕκτορά περ φιλέεις καὶ κήδεαι αὐτοῦ,

«Πατέρα Δία, τρανέ κι ασύγκριτε, που κυβερνάς την Ίδα,

δώσε στον Αία τη νίκη, κάνε τον να δοξαστεί περίσσια.

Μα αγάπη αν έχεις και στον Έκτορα και γνοιάζεσαι για τούτον,

τότε ίδια και στους δυο σομοίρασε και δύναμη και δόξα.»

Έτσι έλεγαν, κι ο Αίας με ολάστραφτο χαλκό γοργά αρματώθη,

κι ως όλα τ᾿ άρματα του εφόρεσε τρογύρα στο κορμί του,

χύθηκε ομπρός, σαν το θεόρατο τον Άρη, σύντας τρέχει

να μπει κι αυτός στο απάλε που άνοιξαν θνητοί, απ᾿ το γιο του Κρόνου ……

Διαπιστώνουμε εδώ ότι για τον Έλληνα ο εχθρός είναι ταυτόχρονα και φίλος. Οι έννοιες άσπρο-μαύρο στην πολιτική και κοινωνική ζωή δεν είναι αντίθετες αλλά σύμμεικτες και συγκεχυμένες. Χαρακτηριστική είναι η ελληνική λέξη "φιλονικία".

Η μεγαλειώδης αυτή προσευχή των Αχαιών οπλιτών μας διδάσκει ανθρωπισμό και ηθική χιλιάδες χρόνια μετά.

Άραγε στην εποχή μας οι σύγχρονοι Αμερικανοί και σύμμαχοι στρατιώτες προσευχόμενοι, πριν από την μάχη, στο θεό της αγάπης για έλεος και νίκη,  σκέπτονται να προσευχηθούν σε αυτόν να φυλάει και να προστατεύει τους εχθρούς τους ;

Ο Αίας μονομάχησε με τον Έκτορα, χωρίς κανείς τους να ηττηθεί. Τελικά έλαβε ως ένδειξη τιμής από αυτόν το ξίφος του, ενώ ο ίδιος του χάρισε τη ζώνη του.