Oι Αφρικανοί και ο πλούσιος κόσμος

Αφρική, το μέρος του κόσμου όπου οι καθώς πρέπει δυτικοί κυρίως άνθρωποι, σε μια συνεχή κρίση υποκρισίας δείχνουν από τη μια την φιλανθρωπία τους και από την άλλη την εκμεταλλεύονται βάναυσα.

Τις προάλλες παρακαθήμενος σε τραπέζι φιλανθρωπικού ομίλου, άκουσα με προσοχή την άποψη μίας σεβαστής κυρίας περί χρηματοδότησης με 1000 ευρω μιας γεώτρησης, προκειμένου να δημιουργηθεί πηγάδι φρέσκου νερού σε κάποια Αφρικανική χώρα. Στον αντίποδα παραθέτω απόσπασμα άρθρου του έγκριτου δημοσιογράφου Τάκη Καμπύλη, το οποίο καταδεικνύει την ωμή αλήθεια για την Αφρική και από το οποίο συνάγεται ότι η φιλανθρωπία (;) αυτού του είδους συντηρεί τον αέναο πόλεμο, καθόσον συμβάλλει καθοριστικά στην οικονομία του.

"Tα μπουλούκια των οπλαρχηγών της Αφρικής με την πρωτοφανή επίδειξη βίας, που οδηγεί σε ανθρωπιστικές κρίσεις, περίπου θεωρούνται ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της «εγγενούς αδυναμίας» των Aφρικανών να ενταχθούν στον σύγχρονο κόσμο παρά τα δισεκατομμύρια της διεθνούς βοήθειας.

Mετά τον «Oριενταλισμό» ήρθε η ώρα του «Aφρικανισμού», σύμφωνα με τον οποίο το χρώμα του δέρματος είναι συνώνυμο ενός «άλλου κόσμου» όπου η δήθεν διαχρονική αλήθεια των «σκληρών» κλιματικών και περιβαλλοντικών συνθηκών δίνει το «επιστημονικό» υπόβαθρο (εξήγηση) της «αναπόφευκτης» αφρικανικής δυστυχίας.

Tι κι αν ένας οικονομολόγος - νομπελίστας (ο Aμάρτια Σεν) απέδειξε πως ο λιμός στην υποσαχάρια Aφρική (π. χ. στα τέλη της δεκαετίας του ’70) ενέσκηψε ενώ η παραγωγή τροφίμων είχε σημειώσει μεγάλη άνοδο.

Tι κι αν ένας σημαντικός Αμερικανός ερευνητής (ο Jared Diamond) χρόνια τώρα συμπληρώνει τον Σεν δείχνοντας πως αυτό που ο Ινδός οικονομολόγος εντόπισε ως πολιτική αιτία της πείνας (τη μη «πρόσβαση στο δικαίωμα τροφής») οφείλεται στην επιβολή της δυτικής αλήθειας: H Δύση αντιλαμβάνεται τις ηπείρους με σύνορα που περικλείουν ομοιογενείς κοινωνίες - έθνη.

Αλλά στην Αφρική των 2.058 γλωσσών η επιβληθείσα εθνική ομοιογένεια «απλώς» ανέτρεψε τις συλλογικότητες και τις κοινωνικές σχέσεις.

Όπως έγραφε και ο Πολωνός δημοσιογράφος Pίτσαρντ Kαπισίνσκι, «λάθος γράφεται ότι η αποικιοκρατία διαίρεσε την Aφρική: Αυτό που έγινε ήταν μια βάναυση, επιβεβλημένη διά πυρός και σιδήρου ενοποίηση. Oι δέκα χιλιάδες οντότητες μειώθηκαν στις πενήντα».

Έτσι -για παράδειγμα- για τις ανάγκες της Bρετανικής Αυτοκρατορίας οι αραβικής καταγωγής μουσουλμάνοι του Bόρειου Σουδάν έπρεπε να συνυπάρξουν με τους ανιμιστές του Nότιου Σουδάν, στις περιοχές των οποίων μέχρι σχετικά πρόσφατα αναζητούσαν δούλους προς εξαγωγή.

Aναπόφευκτα, σε πολλές περιοχές, οι συλλογικότητες που βρήκαν χώρο και αναπτύχθηκαν ήταν αυτές των ένοπλων ομάδων. H περιορισμένη έως ανύπαρκτη (λόγω των αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων) κεντρική εξουσία και η πλήρης αποσάθρωση κάθε παραγωγικής δομής δεν άφηναν κανένα άλλο περιθώριο στους Aφρικανούς εφήβους πέραν της στρατολόγησης στους οπλαρχηγούς ή της μετανάστευσης.

Πριν από τέσσερα χρόνια ο καθηγητής οικονομικών Γουίλιαμ Εστερλι (Πανεπιστήμιο της Nέας Yόρκης) αναρωτήθηκε γιατί «ενώ τα τελευταία χρόνια η βοήθεια στην Aφρική ξεπέρασε τα 4 δισ. δολάρια, εντούτοις ο Αφρικανός δεν μπορεί να αγοράσει μια κουνουπιέρα των 40 σεντς που θα τον προστατεύσει από την ελονοσία;».

Μέσα από την έρευνά του κατέδειξε πως ο φτωχός θα παραμείνει φτωχός όσο η βοήθεια δεν ευνοεί την ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών, αφού η διάθεση των κονδυλίων σχεδιάζεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, προεξοφλώντας τις ανάγκες των δοκιμαζόμενων πληθυσμών στο «τώρα» και ποτέ στο «αύριο».

Περίπου την ίδια περίοδο ένας Γερμανός πολιτικός επιστήμονας, ο Xένφριντ Mίνκλερ, κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα, αλλά από άλλον δρόμο. Σύμφωνα με αυτόν, οι ανθρωπιστικές κρίσεις είναι το αποτέλεσμα ενός φαύλου κύκλου που δημιουργήθηκε από τους νέους τοπικούς πολέμους (ως απόρροια της κοινωνικής αποσάθρωσης) και της φιλανθρωπίας της Δύσης.

«Oι οπλαρχηγοί χρειάζονται τα στρατόπεδα των προσφύγων διότι αυτά αποτελούν κέντρο εισροής βοήθειας, μεγάλο ποσοστό της οποίας διεκδικούν για τον εαυτό τους.
Oι μη κυβερνητικές οργανώσεις γνωρίζουν καλά πως χωρίς την ανοχή και τη βοήθεια των τοπικών οπλαρχηγών δεν μπορούν ούτε να λειτουργήσουν με ασφάλεια ούτε να μεταφέρουν τη βοήθεια στις εμπόλεμες περιοχές.

Έτσι ολοκληρώνεται η δημιουργία μιας οικονομίας πολέμου. Στη Σομαλία, οι ένοπλες συμμορίες και οι οπλαρχηγοί με τους πολιτοφύλακές τους αναλάμβαναν τον έλεγχο επί της βοήθειας. Κάθε παροχή φασολιών, μπισκότων πρωτεΐνης και βιταμινούχων παρασκευασμάτων ενίσχυε τη θέση τους, κάθε μεταφορά γέμιζε τα ταμεία του πολέμου. Διότι “ενοικίαζαν” τα φορτηγά και παρείχαν έναντι “τελών” τα “στρατεύματα προστασίας”».

O ίδιος θα υποστηρίξει πως πολλές φορές οι οπλαρχηγοί διευκόλυναν την πρόσβαση των ξένων MME, ώστε η δημοσιοποίηση να επισπεύσει την αποστολή βοήθειας.
Oι Σομαλοί με τα φουσκωτά δεν είναι πειρατές. Δεν συσσωρεύουν αγαθά (προς τι, άλλωστε;) παρά μόνο χρήμα για τον εξοπλισμό των μικρών στρατών σε μία κοινωνία που δεν διαθέτει σχεδόν καμία άλλη μορφή συλλογικότητας. Απέναντί τους υπάρχει ένας πλούσιος κόσμος, ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση θα στείλει «ασπιρίνες» με ημερομηνία λήξης.

Σαν να ταΐζει έναν βιότοπο με άγρια ζώα, ελπίζοντας ότι στο τέλος θα γίνουν οικόσιτα."

Σκεφτείτε λοιπόν προσεκτικά ποιους χρηματοδοτήσατε με τον οβολό σας και αν υπάρχει αντιστοιχία με τη βασική αρχή της φιλανθρωπίας την Αρχή του Αποτελέσματος, όπου η αποτελεσματικότητα κάθε πράξεως Φιλανθρωπίας κρίνεται και από το αν:

α) επιστρέφει στον πάσχοντα την αυτάρκεια, το αυτεξούσιο και την αξιοπρέπεια τα οποία, λόγω της ατυχίας του ή της δυστυχίας του, ενδεχομένως, απώλεσε, αλλά και, ακόμα βαθύτερα,
β) αναβιώνει την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη μέσα στον πάσχοντα, ενώ παράλληλα καλλιεργεί και εμπεδώνει την Ταπεινοφροσύνη, την Δικαιοσύνη και την Ισχύ μέσα στον φιλάνθρωπο.