Η συνάντηση της Μήδειας του Ευριπίδη και του Αγίου Ιωάννη του Νηστευτή στο Ιερό της Ήρας Ακραίας-Λιμενίας

Στην Περαχώρα της Κορίνθου μετά την λίμνη Βουλιαγμένης, γνωστή από την αρχαιότητα και ως Πειραίον ή Πειραία ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. το μεγάλο αρχαϊκό ιερό της Ήρας Ακραίας ή Λιμενίας και γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή του τον 6ο αιώνα π.Χ. την ίδια εποχή με την περίοδο ακμής της πόλης της Κορίνθου στην οποία ανήκε.

Ο πρώτος μικρών διαστάσεων και αψιδωτός ναός της Ήρας Ακραίας είναι το πρωιμότερο οικοδόμημα στο χώρο. Το 1931 κατά την διάρκεια των ανασκαφών αποκαλύφθηκε το δυτικό άκρο της αψίδας του ναού στη θέση όπου ήταν κτισμένο το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Νηστευτή. Για την συνέχιση της ανασκαφικής έρευνας το εκκλησάκι μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο μεσαίο επίπεδο του Ιερού. Από το γεωμετρικό ναό σώζεται σήμερα τμήμα της θεμελίωσης του βόρειου τοίχου.

Τον 6ο αιώνα π.Χ. νέος ναός δωρικού ρυθμού αντικατέστησε τον αψιδωτό ναό των γεωμετρικών χρόνων. Ο χαρακτηρισμός Ακραία προήλθε από τρεις επιγραφές που βρέθηκαν στην δυτική αυλή καθώς και από αγγεία όπου αναγράφεται αυτό το επίθετο της Θεάς. Στο χώρο επίσης του Ιερού υπάρχει βωμός, στοά, δεξαμενές και εστιατόριο που συνδυάζουν δωρικά και ιωνικά στοιχεία φανερώνοντας την διασταύρωση των πολιτισμών σε μια από τις πιο σημαντικές εμπορικές πόλεις της αρχαιότητας.

Οι πρώτες ανασκαφές στο χώρο του Ηραίου διενεργήθηκαν τα έτη 1930-1933 από τον Humphrey Payne (1902-1936) διευθυντή της Βρετανικής Σχολής Αθηνών. Τα ευρήματα του ιερού βρίσκονται προσωρινά σε κάποια από τις αποθήκες του αρχαιολογικού μουσείου Ισθμίας ύστερα από την καταστροφή του μουσείου της Περαχώρας από τον σεισμό του 1981.

Σύμφωνα με τον Ευριπίδη η Μήδεια έθαψε τα παιδιά της στο Ιερό της Ήρας. Προς το τέλος του 7ου Επεισοδίου στίχους 1377-1388 διάβαζουμε τον εξής διάλογο μεταξύ της Μήδειας και του Ιάσονα:
Ιάσονας: Άσ' τους νεκρούς να θάψω και να κλάψω.
Μήδεια: Αμ' όχι! Θα τους θάψω μοναχή μου,
με τούτα μου τα χέρια, θα τους φέρω
στο τέμενος της Ήρας της Ακραίας,
μην πάει κανείς εχτρός και τους ντροπιάσει,
ξεχώνοντας τους τάφους και σε τούτη
τη γη του Σίσυφου, γιορτή θα ορίσω
για καθαρμόν αυτού του ανόσιου φόνου.
Κ' εγώ πηγαίνω στου Ερεχθέα τη χώρα,
με τον Αιγέα, το τέκνο του Πανδίονα,
να συγκαθίσω. Μα εσύ, καθώς σου πρέπει,
θα πας κακήν κακώς, το πικρό τέλος
του καινούργιου του γάμου σου αφού τόδες.

Η τραγωδία Μήδεια του Ευριπίδη διδάχτηκε το 431 π.Χ. ακριβώς την χρονιά που ξέσπασε ο πελοποννησιακός πόλεμος. Η Μήδεια (μέδομαι=προνοώ, φροντίζω, σκέπτομαι) είναι η κατ’εξοχήν μάγισσα-φαρμακός της αρχαιότητας ανιψιά της μάγισσας Κίρκης. Σύμφωνα με την μυθολογία, αφού ερωτεύθηκε τον Ιάσονα επιστράτευσε όλα τα μαγικά της για να τον βοηθήσει στην αργοναυτική εκστρατεία. Για να αργοπορήσει τον πατέρα της Αιήτη, ο οποίος τους καταδίωκε, τεμάχισε τον αδελφό της, Άψυρτο, και σκόρπισε στη θάλασσα τα μέλη του. Στην Ιωλκό αργότερα, ο Ιάσονας την παρακάλεσε να εκδικηθεί τον Πελία, φονιά του πατέρα και του αδελφού του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Η Μήδεια τότε έπεισε τις κόρες του Πελία να τεμαχίσουν το σώμα του πατέρα τους και να το βράσουν, γιατί έτσι δήθεν θα κατόρθωναν να τον κάνουν πάλι νέο.

Μετά την καταδίωξη του ζεύγους των εραστών από το γιο του Πελία, Άκαστο, κατέφυγαν στην Κόρινθο, όπου έζησαν για ένα διάστημα ευτυχισμένοι, μέχρις ότου ο Ιάσονας εγκατέλειψε τη Μήδεια για να μνηστευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, Γλαύκη. Η Μήδεια και πάλι χρησιμοποίησε τα μαγικά της φίλτρα για να εκδικηθεί την αντίζηλή της. Της έστειλε δηλητηριασμένο χιτώνα σαν δώρο για το γάμο της, ο οποίος έβγαζε φλόγες και την έκαψε. Η εκδίκησή της όμως δε σταμάτησε εδώ, αλλά έφτασε στο πιο αποτρόπαιο έγκλημά της. Σκότωσε τα δύο της παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, που είχε αποκτήσει με τον Ιάσονα, ανέβηκε μετά σ' ένα άρμα που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες και έφτασε στην Αθήνα, όπου ενώθηκε με τον Αιγέα και απέκτησε το Μήδο. Προσπάθησε όμως να δηλητηριάσει το Θησέα κι έτσι ο Αιγέας την έδιωξε κι εκείνη κατέφυγε κοντά στο γιο της, Μήδο, στην Ασία, στη χώρα που από το όνομά της ονομάστηκε Μηδία.

Μέσα από αυτό τον μύθο γίνεται μια προσπάθεια να ερμηνευθεί η καταγωγή του κακού που προκάλεσαν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο οι Πέρσες με την εκστρατεία τους. Η Μήδεια είναι ένα καταγωγικός μύθος για τους Πέρσες. Ακόμη και τα κίτρα με την πικρή και σχεδόν φαρμακερή γεύση στην αρχαιότητα είχαν το όνομα μηδικά μήλα. Στο σημείο αυτό ο Ευριπίδης επιστρατεύει τον μύθο για να κάνει κριτική στους Αθηναίους και την αλαζονεία τους τη στιγμή που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τον πελοποννησιακό πόλεμο. Αφορμή του πολέμου ήταν η έριδα μεταξύ Κορίνθου και Κερκύρας. Ο Ευριπίδης σταματάει την Μήδειά του τη στιγμή που είναι έτοιμη να φύγει και να πάει στην Αθήνα για να γίνει γυναίκα του Αιγέα, όπου θα προσπαθήσει να δηλητηριάσει τον Θησέα.

Ο Ευριπίδης μέσα από την Μήδεια κριτικάρει την πατριαρχική και πολεμοχαρή αρχαία ελληνική κοινωνία. Αυτό το κατορθώνει παρουσιάζοντας τα κατά τ’ άλλα ειδεχθή εγκλήματα της Μήδειας με συμπόνια και κατανόηση και προβάλλοντας την περιθωριακή θέση της γυναίκας κατά την αρχαιότητα. Ενώ με την κίνηση να βάλλει την Μήδεια να θάψει τα παιδιά της στο Ιερό της Ήρας ερχόμαστε στον χώρο της ειρωνείας και της θεοδικίας, αφού η Ήρα ήταν εκείνη την εποχή η προστάτιδα της οικογένειας. Μια από τις εξουσίες που είχε η Ήρα ήταν να εκδικείται τα παιδιά των αντίζηλών της ρίχνοντάς τους μανία, όπως στον Ηρακλή και τον Διόνυσο.

Ο Ευριπίδης μαθητής του Αναξαγόρα, του Προδίκου, του Πρωταγόρα, του Σωκράτη και θαυμαστής των φιλοσόφων Δημόκριτου και Ηράκλειτου υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αμφισβητίες και απομυθοποιητές του αρχαίου κόσμου. Γι’ αυτό και ο Λουκιανός τον επιστρατεύει ως απομυθοποιητή του Ομήρου και του Ησιόδου στα έργα του με θέμα τη Σάτιρα του θανάτου και του κάτω κόσμου. Τριάντα χρόνια σχεδόν αργότερα αφού ο πελοποννησιακός πόλεμος έχει εξαθλιώσει τους Αθηναίους βλέπουμε μια στροφή σε ένα θρησκευτικό μυστικισμό (της εποχής ή και δικό του) που αντικατοπτρίζεται στις Βάκχες.

Στο Ιερό της Ήρας Ακραίας-Λιμενίας, όπου ο Ευριπίδης έβαλε τη Μήδεια να θάψει τα παιδιά της χτίστηκε το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του νηστευτή Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ο Άγιος Ιωάννης ο νηστευτής (582-595) είναι γνωστός για το έργο του «Τακτικόν», το οποίο είναι μια συλλογή από εκκλησιαστικούς κανόνες, και με το οποίο εισήγαγε την άσκηση (νηστεία και γονυκλισίες) αντισταθμίζοντας τη μείωση του χρόνου της αποχής από την Θεία Κοινωνία (Θεόδωρος Γιάγκου, Κανονική Παράδοση και Λατρεία). Το έργο αυτό όπως δείχνει η έρευνα είναι πολύ προγενέστερο από τον 6ο αιώνα, πιθανόν κάποιου Ιωάννη μαθητή του Μ. Βασιλείου (Θεόδωρος Γιάγκου Το γνήσιο και νόθο στην Ορθόδοξη κανονική παράδοση). Ο Χρήστος Γιανναράς στο έργο του Ενάντια στη Θρησκεία θεωρεί ότι κανόνες όπως αυτοί που βρίσκονται στο Τακτικό και παρόμοιες συλλογές φανερώνουν έναν εκνομικισμό και μια αλλοτρίωση του πραγματικού εκκλησιαστικού ήθους (Ενάντια στη θρησκεία, σελ. 106 και εξής).

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των συλλογών είναι ο μισογυνισμός. Στους κανόνες αυτούς οι γυναίκες που αποβάλλουν κατά την κύηση αναγορεύονται και κανονίζονται ως φόνισσες όπως οι φαρμακοί που με διάφορα δηλητήρια προξενούσαν τεχνητή αποβολή. Η άποψη αυτή έχει διαμορφώσει και το περιεχόμενο ευχής για την γυναίκα που έχει αποβάλλει, που προσπαθεί να την "ενισχύσει" αναφέροντας πως αυτό που της συνέβη ήταν φόνος. Σημαντικό είναι ότι η συγκεκριμένη μακροσκελής ευχή είναι νεότερο δημιούργημα και δεν απαντά στα παλιά ευχολόγια (Βαρβερινός Κώδικας, Ευχολόγιο Κωνσταντινουπόλεως).

Ωστόσο η σύνδεση της Ιστορίας της Μήδειας του Ευριπίδη με τους κανόνες του Αγίου Ιωάννη του νηστευτή φωτίζει όλες αυτές τις διατάξεις για τις φαρμακούς και δείχνει την προσπάθεια για πρόνοια και προστασία της γυναίκας και του βρέφους κατά την ύστερη αρχαιότητα. Τέλος οι διατάξεις αυτές προστατεύουν και τις φαρμακούς αν σκεφτούμε ότι μέχρι την εποχή του Περικλή μεταχειρίζονταν αυτούς τους ασήμαντους κατά τ' άλλα ανθρώπους με ωμό και βίαιο τρόπο, ως αποδιοπομπιαίους τράγους, ενώ σε ορισμένες περιοχές τις έριχναν στη θάλασσα (H. Jeanmaire, Διόνυσος).

 Γιώργιος Ντόκος

Βιβλιογραφία

• Η μυθολογία των Ελλήνων, Σοφία Ν. Σφυρόερα, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003
• Διόνυσος, H. Jeanmarie, Βιβλιοπωλείον Κλειώ, 1985
• Το γνήσιο και νόθο στην Ορθόδοξη κανονική παράδοση, Θεόδωρος Γιάγκου, Βόλος 2014 https://www.youtube.com/watch?v=9zsVfIo_1yE
• Κανονική Παράδοση και Λατρεία, Θεόδωρος Γιάγκου, http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/liturgical/ib_1_11.pdf
• Πηδάλιον, Αγαπίου Ιερομονάχου και Νικοδήμου μοναχού, εν Αθήναις 1886
• Ενάντια στη θρησκεία, Χρήστος Γιανναράς, Ίκαρος 2010
• L’ Eucologio Costantinopolitano, Miguel Arranz, EPUEG, Roma 1996
• L’ Eucologio Barberini gr. 336, Edizioni Liturgiche, Roma 2000
• Μήδεια Ευριπίδη, μετάφραση Παντελή Πρεβελάκη,εκδόσεις "ΣΚΟΡΠΙΟΣ", Αθήνα, Ιούνιος 1956
• Μήδεια, Στέλλα Πρόβολου, εκδόσεις Περίπλους 2005
• Τα αρχέτυπα της γυναίκας, Αγγελική Κοτταρίδη, http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/68-1.pdf
• https://el.wikipedia.org/Μήδεια Ευριπίδης
• Το Ιερό της  Ήρας Ακραίας-Λιμενίας, Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, ΛΖ΄ Εφορία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων
• Αρχαιολογικό μουσείο Περαχώρας: Αναξιοποίητο ιστορικό κειμήλιοhttp://loutrakiodusseas.blogspot.gr/2016/05/video_94.html

 www.antifono.gr

http://antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/5463-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82.html

Ο Προμηθέας και το θηλυκό στοιχείο

Ο Προμηθέας πασίγνωστος τιτάνας, εφευρέτης και ευεργέτης της ανθρωπότητας, εμπεριέχει κάτι το μυστικό ή τουλάχιστον άγνωστο ακόμα και για τις επίσημες πηγές. Αυτό το κρυφό στοιχείο είναι η γενεαλογία του. Είναι γνωστό ότι είναι ο γιος του τιτάνα Ιαπετού, όμως υπάρχει μια απορία για τη μητέρα του. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον αδελφό του, τον Επιμηθέα. Οι υποψήφιες μητέρες είναι η Ασία και η Κλυμένη. Η τελευταία σε μια εκδοχή του μύθου θεωρείται ως η θυγατέρα του Ωκεανού, γυναίκα του Ιαπετού και φυσικά μητέρα του Άτλαντα, του Μενοίτιου, του Επιμηθέα και του Προμηθέα. Ενώ η πρώτη ανήκει σε μια πολυπλοκότερη εκδοχή. Και αυτή είναι θυγατέρα του Ωκεανού. Η μητέρα της είναι η Τηθύς, η οποία είναι η θυγατέρα του Ουρανού και της Γαίας. Η Ασία είναι η μητέρα του Προμηθέα ή η γυναίκα του Προμηθέα. Συνεπώς όχι μόνο υπάρχει μια ασάφεια στο πρόσωπο της μητέρας του, αλλά μπορεί να είναι η γυναίκα του κατά τον Ησίοδο. Αυτό το πρόβλημα της γενεαλογίας του Προμηθέα, το εκμεταλλεύτηκε ο Αισχύλος στην ομώνυμη τριλογία του. Θεώρησε ότι όπως δεν ήταν γνωστός από όλους, θα μπορούσε εύκολα να διαμορφώσει τον αρχικό μύθο. Όμως η ιστορία της μυθολογίας απέδειξ ε το λάθος του. Τα μοναδικά στοιχεία που είναι εξασφαλισμένα στη γενεαλογία του Προμηθέα είναι ο πατέρας του δηλαδή ο Ιαπετός και ο παππούς του ο Ουρανός. Το αρσενικό στοιχείο αποτελεί μια σταθερή βάση ενώ το θηλυκό στοιχείο μπορεί να προκαλεί κι ένα προηγούμενο σε σχέση με τον Οιδίποδα. Είναι λοιπόν ενδεικτικό για τον ευεργέτη της ανθρωπότητας να μην υπάρχει ένα θηλυκό στοιχείο; Μήπως αυτό είναι όντως μια επιλογή, ανάλογη με αυτήν που κάνει ο Αισχύλος στη δίκη του Ορέστη όταν τον υπερασπίζεται η Αθηνά; Μια επιλογή που χαρακτηρίζει το κοινωνιολογικό στοιχείο της Αθήνας; Ή προέρχεται από μια ακόμα πιο παλιά παράδοση που έπαιξε έναν ρόλο σημαντικό στο αξιολογικό σύστημα που αποτελεί ο ελληνισμός; Το θέμα μας εδώ, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι να καθορίσουμε ποιες από αυτές τις επιλογές είναι σωστές αλλά απλώς να αποδείξουμε ότι υπάρχει ανάγκη μιας ειδικής έρευνας. Επιπλέον αν πράγματι η μητέρα του Προμηθέα είναι η Ασία διότι θα μπορούσε απλώς να ήταν η γυναίκα του και η Κλυμένη η μητέρα του, τότε παρουσιάζεται και το σύμπλεγμα του Οιδίποδα αν είναι και η γυναίκα του. Θα υπήρχε τότε μια αρχαϊκή μορφή του μύθου. Και θα υπήρχε και το θέμα της αλλαγής φάσης με τον Οιδίποδα που μπορεί να είναι ενδεικτική και της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας με τα πρότυπα του Σοφοκλή. Η παρέμβαση του τελευταίου θα ήταν τότε όντως σημαντική εφόσον θα είχε μετατρέψει τη φύση σε ανθρώπινη τραγωδία. Αντιλαμβανόμαστε ότι η αινιγματική προέλευση του Προμηθέα έχει σημαντικές επιπτώσεις και εκτός του τομέα της μυθολογίας. Ν. Λυγερός http://www.lygeros.org/articles.php?n=1386&l=gr

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

 

      Ο τεχνολογικός πολιτισμός είναι συγκροτημένος περί το "ωφελιμιστικό συμφέρον". Γενικότερα δε ο Δυτικός πολιτισμός διακρίνεται  δια την παρατεταμένη περιφρόνησίν του προς την ανθρώπινη υπόστασι : είναι αυτό το μακράς διαρκείας σκάνδαλο της ανθρώπινης απληστίας μαζί με την αντίθεσι πολιτισμού – φύσεως το οποίο τον διαπλάθει .

   Ο φιλελευθερισμός, ως μετα-πολιτική πρακτική, προσβλέπει και επιβάλλει την πλήρη ελευθεριότητα και ανεξαρτησία του ατόμου από κάθε είδος περιορισμού (της  λογικής, της ηθικής, της  ταυτότητας), απαλλαγμένου  από κάθε προηγούμενο συμβιβασμό, μέσω  ενός αχαλίνωτου ναρκισσιστικού ατομικισμού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού . Το υποκείμενο είναι παραδομένο εις τις ‘’ανάγκες’’ της φύσεώς  του.

   Ως Τεχνική ορίζεται  ένα τεράστιο σύνολο μέσων, τα οποία επιλέγονται με κριτήριο την αποτελεσματικότητα  ενός δεδομένου πεδίου. Η Τεχνική αναπτύσσεται αυτονόμως, με ίδιους  νόμους, ανεξαρτήτως  από  το τι εμείς θέλουμε ή δεν θέλουμε.

Δεν μας υποδουλώνει η Τεχνική αυτή καθαυτή, αλλά η ιερότητα την οποίαν έχουμε μεταβιβάσει εις αυτήν.

      Η ανθρώπινη φύσις είναι η πλέον ακατέργαστη, η πλέον αδιαφοροποίητη και η οποία δεν θα έχει αναγνωρίσιμη μορφή (υπόσταση) παρά μόνον εάν σχηματοποιηθεί και μορφοποιηθεί από τη συμβολική ζωή. Δια του συμβολισμού, η ανθρώπινη φύσις αποπρογραμματίζει τις γενετικές επιλογές και τα ‘’εγωιστικά γονίδια’’.

     Ο Τεχνοπολιτισμός του μετα-φιλελευθερισμού έχει οικοδομηθεί επί μιας διεστραμμένης και λανθασμένης ιδέας περί της ανθρώπινης φύσεως, θέτοντας ούτως εις κίνδυνο και εις μετάπτωσιν προς τον μηδενισμόν, την ύπαρξίν μας.

Η έδρασις του είναι επί του ατομοκεντρικού, φεουδαρχικού και ρατσιστικού προστάγματος της Δύσεως, έναντι του κοινωνικοκεντρικού προστάγματος της  Ανατολής, θέσει και πορεία αντιθετική, ασύμπτωτη,ανεστραμμένη.

     Η Ανατολή εκφράζει και εκφράζεται δια του μυστηρίου, ήτοι της μυήσεως εις άλλον τρόπον κατανοήσεως και προσλήψεως του κόσμου. 

       Δια δε του συμβολικού τρόπου ζωής, ο άνθρωπος δύναται να αισθητοποιήσει τις δυνατότητες του κόσμου με ποιοτική διάσταση πέραν εκείνης της καθημερινότητας.

Δημήτριος  Κ. Γερούκαλης

ΠΗΓΗ:  ΑΝΤΙΦΩΝΟ

http://www.antifono.gr/portal/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%82/5200-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C,-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82.html

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»

Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: ” Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. ” Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.

Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης.

Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου.

Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό).

Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται).

Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο …

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική.

Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).

 Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»

Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της.

Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά.

Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. 

Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά.

Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων.

Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού !

Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..

Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης.

Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας?

Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα ·

– Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία ·

– Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική ·

– Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική ·

– Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.

Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: ” αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω “, και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε…

Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους.

Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει. Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο.

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος.

Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε;

Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους.

Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά.

Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε. Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν…

– να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε.

Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

– να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)].

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

– να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει …

Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

– να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.

Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο.

– οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.

– να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους.

– να συγχωρούμε: τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Συμπεράσματα

Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα … Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια.

Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.

Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη.

Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.

Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR).

http://olastifora.gr