Στο Νίκο Αλεξίου

Άρχισε να γράφει για σένα που έφυγες αλλά τα γράμματα, ωραία, καλλιγραφικά σαν του Ευαγγελίου, έγραψαν άλλα. 

Για τη γενιά σου, γεμάτη ταλέντο και με πάθος για δημιουργία που κυνηγήθηκε αλύπητα ώσπου να τους θερίσει το δρεπάνι. Όλοι οι δρόμοι –λεωφόροι για σας– έκλεισαν με μιας, καπάκι σκληρό. 

Kι ενώ οι φίλοι σου που μένουν, σήκωσαν το σύμβολο του σώματός σου στους ώμους τους, εσύ είχες φύγει, γοργόφτερο το βήμα, για να συναντήσεις τη Σύναξη των Αρχαγγέλων εκεί ψηλά, μερικά πρόσωπα γνωστά, πάνω και πέρα από τη μετέωρη συννεφιά της τελευταίας ημέρας του Φεβρουαρίου, που δεν είναι τόσο Άγιος όσο τον τραγουδήσαμε... 

Μόνη παρηγορία τα λόγια του καθηγητή ιατρού που μίλησε μαζί σου, πριν έρθει το τέλος, την Παρασκευή, παραμονή Ψυχοσάββατο. «Ήταν στο σπίτι του, ούτε να ακούσει για αλλού. 

Ήσυχος, σχεδόν γαλήνιος, απόλυτα κατατοπισμένος κι έτοιμος για εκεί που πήγαινε...». H ευχή της αδελφής σου που ήταν δίπλα σου όλο αυτόν τον δύσκολο καιρό. Ήταν το μόνο που πήρες μαζί σου. Και φύλλα ελιάς. Και λουλούδια ανεμώνες της αττικής γης που έκοψαν οι φίλοι σου και σου τα ’φεραν. 

Κάποτε στερεύει το κουράγιο γα αποχαιρετισμούς ανθρώπων που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους και που τους ξεριζώνει, από τους μυστικούς κήπους του πεπρωμένου τους, η σκληρή αρρώστια, καθολικός καρκίνος, αδυσώπητος ταχυδρόμος της κακής είδησης. 

Κλειστά τα μαύρα, σαν κάρβουνο, μάτια σου, με τον πυρετό της δημιουργίας να καίει, κι όμως τόσο γλυκό το βλέμμα σου. Ποιος άντεξε να τα δει; Kι όμως ήταν εκεί, χθες, πολλοί, πάρα πολλοί, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, άλλοι κοντά σου, κι άλλοι από μακριά. 

H βροχή δεν ήλθε και τα σύννεφα μας έκρυψαν, μαζί με τη μορφή σου, σαν μάρτυρος Αγίου, το τελευταίο ηλιοβασίλεμα. 

H φιλία ουδέποτε εκπίπτει...