«Οὐκ ἔστιν ὦδε»

«Quid est veritas?»

«Καὶ τὶ ἐστὶν ἀλήθεια;»

Ὁ Πραίτωρ δὲν ἔλαβε τὴν ἀπάντησιν. Δὲν ἦτο δυνατὴ ἡ ἀπάντησις, πρὸ τῆς ὁλοκληρώσεως τοῦ Δράματος.

Ἡμεῖς τώρα γνωρίζομε.

Θέλομεν ὅμως κάθε χρόνον τέτοιες μέρες νὰ τὴν ξανακοῦμε.

Ἐν μέσῳ ὀρυμαγδοῦ κρότων, λάμψεων, χρωμάτων, θὰ φύγωμε πάλιν βιαστικῶς γιὰ τὴν μαγειρίτσαν...

Καὶ ὅμως, τότε -ἀφοῦ ἀποκατασταθῇ ἡ ἡρεμία-, θὰ ὁλοκληρωθῇ τὸ Μέγα Δρώμενον. 

Θὰ ἀκολουθήσῃ ἡ πρώτη μετὰ τὴν ἐξ  Ἄδου ἄνοδον, κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Θὰ ἀκουσθῇ τὸ ὑπέροχον λόγιον τοῦ Χρυσοστόμου. «...Δεῦτε πάντες, νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες. Ὁ μόσχος γὰρ πολύς...». 

Δεκάδες φορὲς θ᾿ ἀκουσθῇ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη».

Ὅμως τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Εἶναι ἡ κήρυξις τῆς Ἀληθείας. Τῆς ἀληθείας μιᾶς πίστεως. Διότι «...εἰ οὐκ ἀνέστη Κύριος, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν...».

Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἄλλη καὶ ὁ ἀτυχὴς Πραίτωρ, ὁ εὑρεθεὶς κι᾿ ἐκεῖνος σὲ λάθος τόπον καὶ λάθος στιγμήν, δὲν ἠδύνατο νὰ τὴν ἀκούσῃ. Ἴσως τελικῶς ἐκεῖνος εἶναι τὸ τραγικώτερον πρόσωπον ἐκ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Δράματος. 

Ἡ ἀλήθεια ἠκούσθη εἰς τὰ ὦτα μερικῶν φοβισμένων γυναικῶν, ἐκ τοῦ στόματος ἑνὸς μυστηριώδους Φορέως Ἀκτίστου Φωτός. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι τὸ,

«Οὐκ ἔστιν ὦδε»

Σωτήρης Παπαβασιλείου