ΠΕΡΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

Ποιος άνθρωπος ξεπέρασε το φράγμα της δυσπιστίας και μπόρεσε να κοιτάξει από κάποιο παράθυρο θελημένα ανοιχτό μέσα στην καρδιά του άλλου ή να παρακολουθήσει τα στάδια στο περπάτημα της σκέψης του;

Και ποιος τελικά πιστεύει, πώς ο έλεγχος, ο οποιοσδήποτε έλεγχος ή κρίση είναι ποτέ ολοκληρωμένος και προ παντός γίνεται στο όνομα κάποιας έ ξ ο υ σ ί α ς ή σκοπιμότητας; και εξηγούμαι.
Ποιά εξουσία δίνει στον κριτή της στιγμής τη δυνατότητα, να εκφράσει με ένα ναι ή όχι τη θέση του στην κάθε πράξη του άλλου;

Εξουσία θα αποτελούσε ή φυσική ανωτερότητα του κριτού, αυτή πού είναι αποδεδειγμένη με πολλούς τρόπους και σε πολλές περιπτώσεις και που αποτελεί τη σφραγίδα της τελειότητας. 


Όσοι όμως από μας έτυχε να βρεθούμε κάποτε κοντά σε έναν τέλειο ή σωστότερα έναν ανώτερο του μέσου ανθρώπου οδηγό, καταλάβαμε, πως αυτός ο ανώτερος άνθρωπος δεν κρίνει, ανέχεται και δικαιολογεί τα πάντα, γιατί τα περιβάλλει με τη μόνη δύναμη πού τον κυριαρχεί, τη μόνη ικανότητα πού του έχει απομείνει, την απρόσωπη ΑΓΑΠΗ. 

Ο ανώτερος όμως άνθρωπος γνωρίζει και κάτι ακόμα, άγνωστο στους πολλούς, γ ν ω ρ ί ζ ε ι να βλέπει προς δύο κατευθύνσεις.
Αυτό σημαίνει, ότι ό κάθε κριτής του άλλου μετράει την απόσταση, πού χωρίζει αυτόν τον ίδιο και τον άλλον, ο οποίος ας δεχτούμε, ότι βρίσκεται πιο χαμηλά στ' αριστερά του και υπολογίζει αυτή την απόσταση και βγάζει το συμπέρασμα, πως ο ίδιος απέχει πολύ από τον κρινόμενο. 

Αν όμως, την ίδια στιγμή, μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του στα δεξιά και να μετρήσει με το ίδιο μέτρο την απόσταση του εαυτού του από εκείνο το σημείο, που χάραξε κάποτε για τέλος της ανθρώπινης, της δικής του εξέλιξης, θα νοιώσει ίλιγγο διαισθανόμενος την απόσταση, που τον χωρίζει απ' την ΑΛΗΘΕΙΑ. 

Και τότε θα αντιληφθεί για πρώτη φορά, πόσο κοντά του βρίσκεται ο οποιοσδήποτε, έστω κατώτερος του.
Εμείς, οι ατελέστεροι μετρούμε μόνο την πρώτη απόσταση και ικανοποιούμεθα μ' αυτό πού βλέπουμε• εκείνοι πού είναι πραγματικά ανώτεροι μας βλέπουν και προς τα κάτω και προς τα πάνω και δεν τολμούν, να κρίνουν, παρά μόνο ανέχονται και αγαπούν.

Εμείς δεν έχουμε εξουσία και κρίνουμε, εκείνοι που έχουν την εξουσία της πραγματικής ανωτερότητας δεν κρίνουν.Εμείς, πού δεν γνωρίσαμε τον εαυτό μας, ενεργούμε με την ψευδαίσθηση της κάποιας ανωτερότητας• αυτοί, πού γνωρίζουν τον εαυτό τους σιωπούν ταπεινά.

Όλοι μας κρίνουμε λοιπόν λόγω της ατέλειας μας. Και η θέση αυτή του κριτού μας ικανοποιεί με το δημιουργούμενο συναίσθημα της υπεροχής μας απέναντι στον συνάνθρωπο.
Είναι τόσο ατελές άρα ανθρώπινο!