..Κάθε Θάνατος αποτελεί μύηση σε αυτόν.
Είτε είναι δικός μας, είτε άλλων.
Είτε είναι δικός μας, είτε άλλων.
Πύλη, η οποία οδηγεί στην κατάλυση των πραγμάτων που προηγούνται και στην, ενδεχόμενη, ανασύνταξη πραγμάτων που έπονται.
Ο υλικός Θάνατος είναι εκείνος που απασχολεί περισσότερο τον θνητό άνθρωπο. Επάνω του στηρίχτηκαν καταπιεστικές θρησκείες και βάσισαν τον τρόμο της τιμωρίας και της εκμηδένισης. Αποτελεί χαρακτηριστικό πέρας για την σύγχρονη εποχή μας από το οποίο έχουμε αποξενωθεί. Αποτελεί και χαρακτηριστικό μιας κρίσης πνευματικής του σύγχρονου ανθρώπου.
Το τέλος σε μια “χαριτωμένη” ζωή διακοσμημένης αποκλειστικά με υλισμό την οποία δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε. Ωστόσο ο Θάνατος ως δεύτερος πόλος στο σχήμα Ζωή – Θάνατος στη πνευματική προσέγγιση που επιτυγχάνει η φιλοσοφική σκέψη δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι απλά ένας σταθμός στην εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς τον οποίο η εναλλαγή, η μετατροπή, η μετουσίωση θα φάνταζαν πράγματα ανύπαρκτα.
Η απομάκρυνση της σκέψης από το ζήτημα της γνώσης του εαυτού και της συνειδητότητας μας αποκλείει από την αντίληψη της θέσης μας σε ένα σύμπαν φτιαγμένο για να θανατώνεται και να ανασταίνεται αενάως. Μας αποκλείει από την ολική θέαση της θέσης μας σε αυτό το σύμπαν και την ουσιαστική αξιολόγηση της θνητότητάς μας.
Ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο διαβιώνουμε όλοι μας πλέον μας προκαλεί αισθήματα παράλογου ξαφνιάσματος στο δέος του Θανάτου.
Η αποπνικτική κατάσταση στην οποία περιερχόμαστε λόγω της απαξίωσης της ψυχικής διάστασής μας μας καθιστά ανίκανους προς στοχασμό και ψύχραιμη αντιμετώπιση ενός φαινομένου παρεξηγημένου από τον αγοραίο άνθρωπο. Και δυστυχώς τα εξωτερικά και ρηχά φαινόμενα απορροφούν, περισσότερο από ποτέ, την όποια απομένουσα εσωτερικότητά μας.
Κάτω από αυτό το πρίσμα ο Θάνατος μπορεί να είναι πραγματική Πύλη Ζωής.
Σταύρος Οικονομίδης
ΣΧΟΛΙΟ: Αφιερωμένο στη μνήμη του φίλτατου Δημήτρη, ο θάνατος του οποίου μας έχει συγκλονίσει αναπάντεχα. Η μόνη μας παρηγοριά έλκεται από την παραπάνω άποψη ότι:
"είναι απλά ένας σταθμός στην εξέλιξη των πραγμάτων, χωρίς τον οποίο η εναλλαγή, η μετατροπή, η μετουσίωση θα φάνταζαν πράγματα ανύπαρκτα".
Ο Δάσκαλος, λέει ,ότι οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε , γιαυτό και στους συγγενείς και φίλους λέμε : να ζήσετε να τους θυμάστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η λαική έκφραση περικλείει όλη τη σημασία της έννοιας της μνήμης και για τους ζωντανούς είναι πράγματι παρηγοριά να θεωρηθεί ο κάθε θάνατος ως ένας σταθμός στην εξέλιξη.'Εχω πρόσφατη προσωπική εμπειρία και με παρηγορεί πραγματικά όταν ανατρέχω στα βιβλία των αγαπημένων μου νεκρών συγγραφέων.
Πάλι δυσκολεύομαι να καταλάβω. Ίσως εγκλωβισμένος στη φθαρτή υπόστασή μου εδώ θεωρώ ότι η ζωή έχει ταυτιστεί με την φυσική παρουσία μου πάνω στη Γη. Γι' αυτό θλίβομαι βαθύτατα στην απώλεια φίλων αλλά από την άλλη διατηρώντας στη μνήμη μου την εικόνα τους αλλά και τις στιγμές που μοιραστήκαμε έχω την πνευματική παρουσία τους μαζί μου. Όμως νομίζω ότι η χειρότερη αίσθηση θανάτου που μπορούμε να αισθανθούμε είναι ο πνευματικός θάνατος. Και φοβάμαι ότι είναι πιο οδυνηρός όταν τον αντιληφθείς ότι έχει έρθει. (αν τον αντιληφθείς)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα και ειδικά με το τελευταίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς τον ορίζετε τον πνευματικό θάνατο.Θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος.Για παράδειγμα ο μηδενισμός είναι πνευματικός θάνατος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι κύρια αιτία του πνευματικού θανάτου είναι συνήθως ο άκρατος υλισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μηδενισμός επίσης όταν φτάσει στα άκρα μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος για την ανθρώπινη υπόσταση.