Σαλβαντόρ Νταλί . Η τέχνη της ιδιομορφίας.

Μύθος. Ιδιομορφία. Δύο έννοιες που χαρακτήρισαν τη ζωή και το έργο του. Η έννοια «μύθος» ορίζεται στο χώρο της μοναδικότητας και γι' αυτό το λόγο, προσωποποιείται.

Αντίθετα με τη μόδα, παραμένει αναλλοίωτος στο χρόνο. Όπως είχε πει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος: «Η μόδα αλλάζει. Ο μύθος, μας αλλάζει.» Ο μύθος αντλεί το περιεχόμενό του από την εσωτερική ενότητα, τη προσωπική μοναδική πραγματικότητα, την εσωτερική φωνή που ωθεί να φύγουμε, να μείνουμε, να πολεμήσουμε, να δημιουργήσουμε.

Σε αυτή τη κατεύθυνση κινήθηκε η ζωή και το έργο του Σαλβαντόρ Νταλί. Άνθρωπος πού έζησε μέσα στο περιβάλλον και την κοινωνία, ερωτεύτηκε, διεκδίκησε, κέρδισε, έχασε, δημιούργησε χωρίς όμως να χάσει τον εαυτό του, την εσωτερική του ενότητα και χαρακτήρα. Αντίθετα, με την προσωπική του ιδιοφυΐα κατάφερε να καθοσιώσει την προσωπική του ιδιαιτερότητα και να την επιβάλει επιτυχημένα στο κοινωνικό σύνολο, ζώντας μια μακρά, ευτυχή ζωή, αναγνωριζόμενος ως μέγιστος καλλιτέχνης.

Η «ιδιομορφία» είναι η δεύτερη έννοια που χαρακτηρίζει τον μεγάλο Ισπανό καλλιτέχνη. Άνθρωπος αντικομφορμιστής, προσδέθηκε πεισματικά στις προσωπικές τους εμμονές, τα παιδικά του τραύματα, τα δύσκολα χρόνια της νεότητάς, τις ανασφάλειες, τις φαντασιώσεις, τα ερωτικά του απωθημένα. Αδέξιος κοινωνικά, παρουσίαζε συχνά εσφαλμένη εικόνα για το πρόσωπό του.

Ο Νταλί υπήρξε ένα παιδί που δεν ωρίμασε ποτέ, αλλά και ένας επαρχιώτης που δεν απέβαλε ποτέ τον επαρχιωτισμό του. Όμως, αυτή του την αδυναμία και αδεξιότητά την μετέτρεψε σε πλεονέκτημα. Αντί να συνθλιφθεί από τον περιβάλλοντα κόσμο, τον χαρακτήρισε σημαδεύοντας τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Βάση της προσωπικότητας, της φιλοσοφίας, αλλά και της επιτυχίας του ήταν ή άποψη ότι οι άνθρωποι κατ' ουσίαν είναι ίδιοι.

Η έκφραση στη ζωή τους, οι προτεραιότητες και η συμπεριφορά τους διαφέρουν, όμως η πηγή όλων είναι κοινή. Ο Νταλί με τα έργα του ακολούθησε τον δρόμο από την ανεπανάληπτη μοναδικότητα ως ανθρώπινης ύπαρξης που υπεράσπισε «ως κόρην οφθαλμού», προς την καθολικότητα και την κοινή ουσία, την ίδια τραγική μοίρα της ανθρώπινης φύσης. Η τάση ενδοσκόπησης και αυτοανάλυσης τον ώθησε στην Φροϋδική ψυχολογία και η ανάγκη ελεύθερης έκφρασης στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Υπερρεαλισμού.

Ο υπερρεαλισμός, παρότι προϋποθέτει πηγή έμπνευσης, ακολουθεί αυτοματικό τρόπο έκφρασης, τον οποίο θεωρεί απροσποίητο, γνήσιο και αυθεντικό, μακριά από επιμελημένα φιλτραρίσματα και περίτεχνες καλλιτεχνικές προσπάθειες.

Σε αυτό το ρεύμα ο Νταλί βρέθηκε στο στοιχείο του, δημιουργώντας εικόνες που με πρώτη ματιά μοιάζουν παράλογες, εξωφρενικές, παραληρηματικές, τερατώδεις, όμως χαρακτηρίζονται από την ειλικρίνεια της ενστικτώδους προσπάθειας του να συλλάβει το μυστικό του ανθρώπου και του κόσμου. Όμως, ακόμα και ως εκπρόσωπος του Υπερρεαλισμού διατήρησε το ατομικό του αισθητήριο και δεν ακολούθησε την πρακτική της αυτόματης καταγραφής, αλλά επεξεργαζόταν ενσυνείδητα το έργο του προκειμένου να αναδείξει το συμβολικό, φανταστικό κόσμο του ασυνείδητου.

Το ίδιο «καινό δαιμόνιο» που τον οδήγησε στο κλειστό κύκλο διανοουμένων του Υπερρεαλισμού το 1929, προκάλεσε συγκρούσεις λίγα χρόνια μετά, και την οριστική ρήξη των σχέσεών με του Υπερρεαλιστές το 1941. Ο Υπερρεαλισμός ξεκίνησε κυρίως ως πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα από τα συντρίμμια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αίτημα των Υπερρεαλιστών ήταν η αλλαγή των παραδοσιακών κοινωνικών δομών μέσα από τη διανόηση και την τέχνη.

Ο Σαλβαντόρ Νταλί αδιαφορούσε προκλητικά για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι σε μια χώρα που ταλανιζόταν από εμφύλιο πόλεμο και σε μια Ευρώπη που συντασσόταν ή ερχόταν αντιμέτωπη με το Ναζιστικό μηχανισμό. Η πορεία του ήταν ανεπιστρεπτί η ατέρμονη ενδοσκόπηση, τα αγαπημένα του σύμβολα, ο προσωπικός του παράδεισος και κόλαση.

Η προσήλωση στην προσωπική του πραγματικότητα τον οδήγησε στην «μέγιστη ύβρη», καθώς στην ερώτηση «Τι είναι υπερρεαλισμός;» απαντούσε «Ο Υπερρεαλισμός είμαι εγώ!». Έτσι ο Σαλβαντόρ Νταλί διεκδίκησε και κατέκτησε μαζί με την προσωπική επιτυχία του, την απόλυτη ανεξαρτησία από ομάδες και τάσεις, βασικό στοιχείο της δημιουργικής του μοναξιάς.

Εντυπωσιάζει η διαύγεια των τοπίων του. Η αμεσότητα, η βιαιότητα θα μπορούσαμε να πούμε της προοπτικής την οποία χρησιμοποιεί και παραπέμπει στην φαντασία, τα όνειρα και τους εφιάλτες των ανθρώπων. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει ένας άνθρωπος από εμάς που να έχει ονειρευτεί ή να έχει ζήσει την γλυκύτητα μιας ανάμνησης, και να μην συγκινηθεί από αυτά τα έργα. Απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους υψηλότεχνους.

Ακόμα και οι περίεργοι που θα πλησιάσουν τα έργα του χωρίς να ξέρουν τίποτα, θα βρουν κάτι που θα τους τραβήξει το ενδιαφέρον.

Ως όνομα, προσωπικότητα και μορφή, ο Νταλί είναι ιδιαίτερα αναγνωρίσιμος και επιβλητικός.